تحولات مفهوم حاکمیت دولت ها در پرتو اصل تعین سرنوشت ملت ها با تکیه بر قضیه فلسطین

بعد از حاکمیت مطلق دولتها بر ملت و سرزمین خویش ، تحولات روابط بین المللی به مرور زمان تغییرات تدریجی را در ارتباط با دامنه و محدوده حاکمیت به وجود آورده و مفهوم آن دچار تغییرات جدی گردیده است . مساله حقوق بشر و حق تعیین سرنوشت از مهمترین قضایای دنیای کنونی است که بر دولتها سازمانهای وابسته به آن از نظر سیاسی ، اجتماعی تاثیر گذاشته است به طوری که حاکمیت دیگر آن فضای بسته گذشته نیست و به عنوان قدرت مطلقه هر دولتی به شمار نمی آید. اصل حق تعیین سرنوشت ملتها یکی از اصول اساسی حقوق بین الملل می باشد که در بسیاری از اسناد و منابع بین المللی ذکر گردیده است. این اصل دارای دو جنبه داخلی و خارجی می باشد و در سه مورد زیر به کار می رود : کاربرد ضد استعماری ،کاربرد علیه اشغال بیگانه و کاربرد علیه حکومت نژاد پرست . بارزترین مصداق تسلط بیگانه بر یک سرزمین قضیه فلسطین می باشد. مردم فلسطین به عنوان ساکنان اصلی سرزمین فلسطین دارای حقوقی می باشند که از جمله آنها حق تعیین سرنوشت ملی می باشد .این حق در پایان جنگ جهانی اول و به دنبال تجزیه امپراطوری عثمانی برای فلسطینیان به وجود آمد. علاوه بر اقدامات انجام گرفته توسط خود فلسطینیان و دیگر اعراب ، مجمع عمومی ملل متحد نیز بارها بر این حق مشروع ملت فلسطین تاکید نموده است .پس از ناامیدی فلسطینیان از دستیابی به پیروزی در جبهه نظامی گرایشات صلح طلبانه در میان فلسطینیان رسوخ نمود که نتیجه آن مذاکرات و قراردادهای دهه 90 بین فلسطینیان و اسرائیل می باشد. با بررسی این قرار دادها معلوم می شود که هیچکدام از آنها در جهت اعمال حق تعیین سرنوشت و حاکمیت ملی مستقل مردم فلسطین نیست بلکه صرفاً اعطاء کننده خودگرائی محدودی می باشند که با معیار های یک کشور مستقل ، فرسنگها فاصله دارد. مبنای حق تعیین سرنوشت اراده آزاد خود ملتها می باشد، بنابر این حاکمیت اعطائی توسط دیگران ، آن هم به صورت محدود ، نمی تواند به عنوان اعمال حق تعیین سرنوشت قلمداد شود.