رابطه بین میزان استفاده از بازی های رایانه ای و توانایی حل مسئله در بین دانش آموزان پسر پیش دانشگاهی

هدف از این پژوهشی بررسی رابطه بین میزان استفاده از بازی های رایانه ای و توانایی حل مسئله است. با توجه به اینکه در بازی های رایانه ای نیز فرد با مسائلی مواجه می شود که باید آنها را حل کند، در این پژوهش قصد داریم ببینیم که آیا بین استفاده از این بازی ها و توانایی حل مسئله در آنها رابطه وجود دارد. روش: روش تحقیق این پژوهش توصیفی-تحلیلی و از نوع همبستگی است. با توجه به نوع داده ها آزمون مورد استفاده در این پژوهش آزمون همبستگی اسپیرمن می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پسران پیش دانشگاهی شهر همدان در سال تحصیلی 91-90 است. 300نفر از این دانش آموزان بصورت نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بصورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار: ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد حل مسئله (هپنر و پترسن، 1982) می باشد. یافته ها: پس از تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی اسپیرمن، نتایج زیر بدست آمد:1- بین میزان استفاده از بازی های رایانه ای و اعتماد به حل مسائل رابطه معنادار وجود دارد (029/0sig ، 143/0r=). 2- بین میزان استفاده از بازی های رایانه ای و سبک گرایش- اجتناب به حل مسئله رابطه معنادار وجود ندارد (306/0sig). 3- بین میزان استفاده از بازی های رایانه ای و کنترل شخصی در حل مسئله رابطه معنادار وجود ندارد (493/0sig). نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که بین میزان استفاده از بازی های رایانه ای و اعتماد به حل مسائل رابطه معنادار وجود دارد. اما بین میزان استفاده از این بازی ها و سبک گرایش- اجتناب به حل مسئله و همچنین بین میزان استفاده از این بازی ها و کنترل شخصی در حل مسائل رابطه ای مشاهده نشد. و این امر شاید ناشی از عوامل دیگری غیر از بازی های رایانه ای باشد زیرا این متغیرها تحت تاثیر عوامل مختلف هستند که شاید دلیل این نتیجه تحت تاثیر عوامل دیگر باشد.