اثر طولانی مدت استفاده از توکفشی بر تغییر پذیری الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی افراد دارای کف پای صاف حین راه رفتن

اختلالات پاسچرال پا، از جمله عوامل موثر در عملکرد طبیعی پا در حرکات و تکالیف مختلف و به ویژه راه رفتن هستند. در این بین، صافی کف پا یکی از شایع ترین ناهنجاری های پاسچرال کف پا است که به طور معمول با درد در ناحیه پا و کاهش عملکرد طبیعی پا همراه است. استفاده از وسایل اورتوتیکی و کفی های طبی، از روش های درمانی است که به فراوانی برای درمان صافی کف پا به کار برده شده است. کفی با کنترل حرکات پا و اصلاح راستایی پا، از بروز عوارض ثانویه این ناهنجاری جلوگیری به عمل می آورد. مطالعات بسیاری روی اثر کفی بر الگوی فعالیت عضلانی راه رفتن انجام شده است. اکثر این تحقیقات، آثار فوری و کوتاه مدت کفی را مورد بررسی قرار داده و کمتر به مکانیزم اثر طولانی مدت آن پرداخته اند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر طولانی مدت استفاده از کفی طبی بر تغییر پذیری الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی افراد دچار صافی کف پا حین راه رفتن می باشد. تعداد 45 نفر مرد از دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا در سه گروه 15 نفری مشتمل بر: گروه تجربی دچار صافی کف پای منعطف، گروه کنترل دچار صافی کف پای منعطف و گروه پای طبیعی به عنوان گروه شاهد به صورت در دسترس انتخاب و تقسیم شدند. با توجه به نتیجه معاینات لازم توسط متخصص، برای گروه تجربی دچار صافی کف پا، کفی مناسب ساخته شد. با استفاده از الکترومیوگرافی سطحی، فعالیت الکتریکی عضلات درشت نئی قدامی، نازک نئی طویل، دوقلوی داخلی و نعلی آزمودنیهای هر سه گروه حین راه رفتن با فرکانس نمونه برداری 2000 هرتز جمع آوری شد. آزمودنی ها مسیر 14 متری آزمایش را در وضعیت پای برهنه 6 بار طی کردند. گروه تجربی صافی کف پا، علاوه بر پای برهنه مسیر را در وضعیت های با کفش و با کفش همراه با کفی ساخته شده طی کردند. پس از 6 ماه استفاده از کفی در گروه تجربی، آزمایشات مجدد برای گروهها تکرار شد. از فیلتر میان گذر 10 تا 450 هرتز برای تجزیه و تحلیل داده های الکترومیوگرافی استفاده شد. شاخص فعالیت عضلات نسبت به حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (mvic) هر عضله بیان شد تا بر اساس درصدی از حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک مقایسه شود. برای تجزیه و تحلیل داده ها وانجام آزمون های آماری لازم در این مطالعه از نرم افزار spss نسخه 18 استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد.نتایج این مطالعه در پیش آزمون نشان داد که الگوی فعالیت عضلات در افراد دچار صافی کف پا نسبت به گروه شاهد، در فازهای مختلف استانس متفاوت است. میزان هم انقباضی در فازهای میداستانس و پروپالژن در افراد صافی کف پا نسبت به گروه شاهد بیش تر بود. کفی فعالیت عضله درشت نئی قدامی را در فازهای تماس پاشنه (001/0p=) با زمین و میداستانس کاهش داد (047/0p=). فعالیت عضله دوقلوی داخلی در فاز میداستانس نیز تمایلی برای کاهش از خود نشان داد (057/0p=). پس از 6 ماه استفاده از کفی، فعالیت عضلانی افراد گروه تجربی در پس آزمون با گروه شاهد تفاوت معناداری نداشت (05/0p>). هم چنین استفاده از کفی در طولانی مدت باعث افزایش میزان هم انقباضی در فاز تماس پاشنه با زمین شد. با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که کفی باعث تغییر الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی شده است. این تغییرات حاصل از سازگاری اولیه در طولانی مدت رفته رفته به الگوی جدید تبدیل شده است. با توجه به میزان هم انقباضی در پیش و پس آزمون، می توان نتیجه گرفت که استفاده از کفی نه تنها باعث ایجاد تغییرات آنی می شوند، بلکه در طولانی مدت باعث بروز تغییرات جبرانی در فعالیت عضلات می شوند.