بررسی منابع و محدودیت های تحقق حکمروایی خوب شهری در کلان شهر تبریز

با پیش بینی استقرار بیش از شصت و شش درصد جمعیت جهان در شهرها تا سال 2020 میلادی، جهان در حال تبدیل شدن به جهانی شهری است. از این رو مدیریت شهری در آینده به طور اعم و در قرن بیست و یکم به طور اخص، درگیر نوعی چالش خواهد بود؛ مراکز علمی و تحقیقاتی و سازمان های بین المللی توسعه در زمان حاضر رویکرد «حکمروایی خوب شهری» را به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت و مقابله با این چالش ها معرفی نموده اند. هدف از تحقیق حاضر بررسی و تحلیل مفاهیم و اصول مرتبط با حکمروایی خوب شهری، و بررسی منابع و محدودیت های تحقق حکمروایی خوب شهری در کلان شهر تبریز با بررسی شاخص ها و معیارهای حکمروایی شهری در این شهر می یاشد. نتایج حاصل از مشاهدات میدانی و سنجش شاخص های متعدد نشان می دهد به طور کلی میزان حکمروایی خوب شهری در کلان شهر تبریز پایین بوده و بجز شاخص قانونمندی که با کسب امتیاز 571 از 1000 امتیاز ممکن دارای بیشترین امتیاز بین شاخص ها بوده بقیه شاخص ها امتیازهایی پایین تر از حد متوسط کسب کردند. امتیازهای سایر شاخص ها به ترتیب بدین صورت است: شفافیت:472 اثربخشی:449 مشارکت:402 مسئولیت و پاسخگویی:356 پذیرا و پاسخ ده بودن:246. در تحلیل این امتیازات می توان گفت که عدم تمایل مسئولان به پاسخگو بودن در برابر نیازهای شهروندان و شانه خالی کردن از مسئولیت کارهای که انجام می دهند و عدم تمایل آنها به مشارکت فعال شهروندان در امور شهری به خاطر نبودن برنامه ای جامع برای ایجاد این تعاملات و عدم استقلال مدیریت شهری در اداره شهر و وابستگی مالی و سیاسی به دولت دلایل ومحدودیت های اصلی تحقق حکمروایی شهری در کلانشهر تبریز می باشد. از طرفی می-توان گفت بالا بودن میزان شرکت مردم در انتخابات نشان از بالا بودن تمایل آن ها برای مشارکت در اداره شهر بالا بودن پوشش فضایی خدمات شهری و همچنین اطلاع رسانی طرح ها، پروژه ها و قوانین شهری و بالا بودن تلقی شهروندان از مفهوم قانونمندی جزء منابع تحقق حکمروایی شهری محسوب می شود. نتیجه اینکه تقویت عرصه عمومی، افزایش روحیه مسئولیت پذیری و پاسخگویی مسئولان شهری، وضوح رویه ها و ایجاد تعامل بین نهادهای ذی نفع شهری راهکار اصلی تحقق حکمروایی خوب شهری در کلانشهر تبریز می باشد.