رویکردهای سینمای جشنواره ای ایران

این پایان نامه در پی مطالعه الگوی بیان ساختار روایی و کاربردی سینمای جشنواره ای ایران و اهمیت آن در فضای بین المللی سینما است. هدف از این تحقیق، بررسی و یافتن ویژگی ها و اصول سینمای جشنواره ای ایران از طریق بررسی رویکردی موضوع از جنبه های متفاوت است. به عنوان مثال، رویکرد ساختاری سینمای جشنواره ای ایران برای یافتن اصول و ویژگی های آن بررسی می شود. با همین هدف و روش، بررسی دیگر رویکردها نیز صورت می گیرد. تا در انتها، یافته های بدست آمده، تصویری، دارای مشخصات ویژه و (بعضاً) منحصر به فرد از سینمای جشنواره ای ایران ارائه دهد. چهارچوب نظری این پژوهش بر شیوه های روایت شناسانه ی نئوفرمالیسم و نظریه های معطوف به بیان سینمایی مبتنی بوده است. در بخش بررسی های روایت شناسانه با استفاده از تقسیم بندی هایی که دیوید بوردول ارائه کرده و با کمک از آراء و نظرات مرتبط با تئوری های او شیوه ها و ساز و کار روایت در سینمای جشنواره ای ایران بیان شده و در بخش مربوط به تحلیل بیان سینمایی از نظام نشانه شناختی شش گانه ی سینمایی که بازیافته ی اندیشه های کریستین متز و اومبرتو اکو است استفاده شده است. سه روش در گردآوری داده های این مطالعه موردی به کار رفته است، شامل: مطالعه اسنادی (بررسی اسناد و مدارک و کتاب های تاریخ سینمای ایران)، استفاده از برخی نشریات (مطالب درج شده در نشریات مربوط به سینمای جشنواره ای) و آثار سینمایی (مطالعه برخی فیلم های سینمای جشنواره ای ایران با رهیافتی نئوفرمالیستی). بر اساس یافته های این پژوهش چند مختصات را می توان برای سینمای جشنواره ای ایران ترسیم کرد. ابتدا ویژگی های بنیادی که با بررسی های تاریخی این سینما به دست آمده و نشان می دهد سینمای جشنواره ای ایران ارتباط نزدیکی با سینمای مستند دارد. پس از آن، راه کار هایی است که سینمای جشنواره ای در طول سالیان برای ساخت و بنا کردن طرح و روایت از آنها استفاده کرده و این راه کارها و شیوه ها در دهه دوم بعد از انقلاب به یک جریان غالب تبدیل شده است. سوم اینکه سینمای جشنواره ای ایران در ساخت بیان سینمایی از تکنیک هایی سود می برد که در راستای ویژگی ها و ساختمان روایت آن قرار دارد.