بررسی روند تغییرات کیفیت منابع آب زیزمینی (مطالعه موردی؛ دشت شیراز، استان فارس)

در سال های اخیر، بیشتر تحقیقات در کشور های صنعتی از مسئله بهره برداری و تامین آب های زیرزمینی به مسئله کیفیت آب زیرزمینی تغییر یافته است. دشت شیراز قسمتی از حوضه آبخیز دریاچه مهارلو است. کیفیت آبخوان این دشت در دوره مورد مطالعه روند نزولی داشته است. این نتیجه در بررسی پارامتر های کیفیت آب زیرزمینی با استفاده از آزمون من-کندال تایید می شود. بررسی نقشه های هم مقدار کاتیون و سختی کل نشان داد که مقدار آن ها افزایش یافته و بیشترین غلظت در نواحی جنوبی و کمترین غلظت این عوامل در نواحی شمالی و ابتدایی دشت می باشد. بر اساس طبقه-بندی آب آبیاری طبق نظر ویلکوکس در حال حاضر آبخوان دشت در دو کلاس c3s1 و c4s1 قرار می گیرد که دارای آب شور و خیلی شور است. بر اساس طبقه بندی شولر در حال حاضر دشت دارای آب در کلاس قابل قبول و نامناسب می باشد که این نشان دهنده افت کیفیت آب در دشت شیراز است. نتایج پایش خشکسالی نشان داد که شدید ترین خشکسالی در دوره مورد مطالعه رخ داده است و میزان بارندگی کاهش یافته است. با توجه به هیدروگراف واحد دشت شیراز در دوره آماری 90-1372 سطح آب زیرزمینی دارای سیر نزولی بوده که به طور کلی سطح آب زیرزمینی 98/5 متر افت داشته است. نقشه های تراز آب زیرزمینی نیز افت در سطح آب زیرزمینی را نشان می‏دهند. نتایج بررسی همبستگی نشان داد که بین بارش و سطح آب زیرزمینی همبستگی معنی داری وجود ندارد اما سطح آب زیرزمینی با بهره برداری و عوامل کیفیت آب دارای یک همبستگی معنی دار منفی در سطح 99% است.