اندازه گیری سطح توسعه یافتگی و تغییرات آن در بین شهرستان های استان مازندران

چکیده رشد و توسعه اقتصادی از مهم ترین موضوعات مورد علاقه اقتصاددانان و برنامه ریزان پس از جنگ جهانی دوم بوده است. جهت دست یابی به آرمان توسعه، آشنایی با زمینه های توسعه نیافتگی و عوامل موثر بر آن می تواند نقش مهمی را در تخصیص بهینه منابع و شناسایی مزیت نسبی جهت سرمایه-گذاری در سطح برنامه ریزی منطقه ای ایفا نماید. در این تحقیق، درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان مازندران به تفکیک بخش های آموزش، بهداشت و درمان، جمعیت، فرهنگی، اقتصادی، زیربنایی و رفاهی، صنعت و بخش کشاورزی در سال 1388 با به کارگیری روش تاکسونومی عددی برآورد شده است. مجموع شاخص های به کار رفته در این سال 57 شاخص است وهمه بخش ها را پوشش می دهد. علاوه بر این برای بررسی وضعیت شکاف توسعه در طول زمان، به رتبه بندی شهرستان ها در سال 1376 براساس برخورداری از 30 شاخص توسعه و مقایسه آن با رتبه بندی کلی در سال 1388 پرداخته شد. نتایج نشان می دهد که در هر بخش کدام شهرستان نیازمند سرمایه گذاری بیش تر است. شهرستان ها در بخش های مختلف وضعیت متفاوتی دارند. ممکن است یک شهرستان در یک بخش توسعه یافته نسبی و در بخش دیگر توسعه نیافته نسبی باشد. در مجموع شهرستان بابلسر و فریدون کنار توسعه یافته ترین و گلوگاه توسعه نیافته ترین شهرستان مازندران در سال 1388 معرفی می-شوند. هم چنین در فاصله سال های 1376-1388 شکاف توسعه بین شهرستان های استان رو به کاهش بوده است.