سبک شناسی زبانی - ادبی داستان های کوتاه نادر ابراهیمی

چکیده سبک، پدیده ای انسانی است و همانند آدمی، چند وجهی است.شناخت سبک، مستلزم رشته ی پیچیده ای از بررسی های همه جانبه است. تحلیل سبک شناسی آثار داستانی، در دو محور صورت می پذیرد: یکی سبک شناسی زبان داستان که دوسطح لغوی ونحوی را در برمی گیرد و دیگری سبک شناسی ادبی که شامل خلّاقیّت های ادبی متن است و از رهگذر تشبیه، استعاره، مجاز و...شکل می گیرد. دراین پژوهش، سعی شده است عناصر زبانی و ادبی سبک ساز داستان های کوتاه ابراهیمی شناخته شود تا سبک داستان های او از دیگر نویسندگان متمایز گردد. بر اساس بررسی های انجام شده، عناصر زبانی سبک ساز مجموعه داستان های کوتاه نادر ابراهیمی در سطح واژگانی، محاوره گرایی واژگانی، استفاده از قید حالت پس از نهاد جمله، تتابع صفات و اضافات، تنوّع وجوه فعلی اعم از اخباری، التزامی و... است و در سطح نحوی نیز، استفاده از جملات کوتاه، تعدّد جملات معطوف(همپایه)، تکرار در فعل و ارکان دیگر جمله، تتابع افعال، حذف فعل به قرینه ی لفظی و تقدّم و تأخّر ارکان و اجزای جمله، عناصر سبک ساز هستند. عناصر ادبی سبک ساز نیز در مجموعه داستان های کوتاه ابراهیمی، استفاده از آرایه های تشبیه و استعاره ی مکنیه(تشخیص) می باشد که به وفور در داستان ها دیده می شود. به علّت تنوّع سبکی ای که در داستان های کوتاه این نویسنده دیده می شود، می توان او را نویسنده ای صاحب سبک دانست که به سبکی متفاوت و هنجارشکن دست یافته است.