بررسی تاثیر شدت فعالیت ورزشی بر میزان هموسیستئین پلاسمای مردان ورزشکار

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شدت فعالیت ورزشی بر میزان هموسیستئین پلاسمای مردان ورزشکار می باشد. بدین منظور، 19 نفر از دانشجویان مرد رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید رجائی تهران به شکل داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند.گروه اول ( تعداد=10 نفر، سن 9/2±3/25 سال، شاخص توده بدن kg/m^2 32/2±98/24)‎‎ با 60% ضربان قلب بیشینه و گروه دوم ( تعداد=9 نفر، سن 3/2±1/25 سال، شاخص توده بدن kg/m^2 41/2/2±77/24)‎‎ با شدت 80% ضربان قلب بیشینه به مدت 30 دقیقه بر روی نوار گردان دویدند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله پس از فعالیت جمع آوری شد. نتایج نشان داد که میزان هموسیستئین هر دو گروه به دنبال اجرای برنامه تمرینی افزایش معناداری داشت ( گروه اول: پیش آزمون 9/11 میکرومول بر لیتر، پس آزمون 05/13 میکرومول بر لیتر(032/0p<) و گروه دوم : پیش آزمون22/20 میکرومول بر لیتر، پس آزمون 77/21میکرومول بر لیتر(000/0p<)). در مقایسه بین گروهی نیز اگرچه میانگین افزایش هموسیتئین گروه دوم نسبت به گروه اول بیشتر بود اما این تفاوت معنادار نبود( 371/0p<). در گروه اول میزان عوامل خطرزای قلبی- عروقی سنتی (کلسترول، تری گلیسرید،hdl ,ldl) افزایش یافت اما این افزایش فقط در مورد تری گلیسرید معنادار بود ( 003/0p<). در گروه دوم نیز همه عوامل فوق افزایش یافتند که این افزایش در کلیه موارد بدین ترتیب معنادار بوده است (013/0p<)، (000/0p<)، (068/0p<) و (018/0p<). همچنین، بین میزان عوامل خطرزای سنتی و هموسیستئین رابطه مناداری مشاهده نشد. به نظر می رسد، شدت فعالیت می تواند به عنوان عاملی موثر در تغییرات موقت هموسیستئین و سایر عوامل خطرزای قلبی- عروقی سنتی مورد توجه قرار گیرد.