تأثیر یک دوره تمرینات پیلاتس بر سندرم پیش قاعدگی، دیسمنوره اولیه وکیفیت زندگی دانشجویان غیرورزشکار دانشگاه شهید باهنرکرمان

سندرم پیش قاعدگی و دیسمنوره شایع ترین شکایت دختران جوان از اختلالات قاعدگی بوده، و از مهم ترین دلایل غیبت کوتاه مدت از مدرسه، دانشگاه یا محل کار می باشند. از روش های درمانی جدید که اغلب به عنوان یک روش بازتوانی کاربرد دارد، استفاده از تمرینات پیلاتس پیشنهاد شده است؛ که نوع جدیدی از تمرینات ورزشی است. لذا هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر یک دوره تمرینات پیلاتس بر سندرم پیش قاعدگی، دیسمنوره اولیه و کیفیت زندگی دانشجویان غیر ورزشکار دانشگاه شهید باهنر کرمان بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 40 دانشجوی دختر 18 تا 25 ساله غیرورزشکار دارای سندرم پیش قاعدگی و دیسمنوره اولیه از میان دانشجویان ساکن خوابگاه به صورت هدفمند انتخاب و به دو گروه تجربی (20 نفر)، شاهد (20 نفر) تقسیم شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه سنجش علائم سندرم پیش قاعدگی، دیسمنوره اولیه و کیفیت زندگی (sf36) استفاده گردید. نمونه ها تمرینات پیلاتس را به مدت هشت هفته، هفته ای 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه زیر نظر متخصص پیلاتس انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری کولموگروف اسمیرنوف، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t وابسته با تعیین سطح معناداری 05/0p ? استفاده شد. نتایج بهبود معنی داری را در علائم فیزیکی(001/0 p<)، رفتاری(001/0>p)، روانی(001/0>p)، شدت درد(001/0>p)، مدت درد(001/0>p) و کیفیت زندگی(001/0>p) در گروه پیلاتس پس از درمان نشان داد. اما از نظر میزان خون ریزی(18/0=p) اختلاف معنی داری مشاهده نشد. از طرف دیگر، مقایسه داده های دو گروه اختلاف معنی داری رادر علائم رفتاری(029/0=p )، شدت درد(001/0>p)، مدت درد(001/0>p) وکیفیت زندگی(015/0=p ) پس از مداخله نشان داد. اما از نظر علائم فیزیکی(20/0=p)، روانی(129/0=p) و میزان خون ریزی(00/1=p) بین دو گروه اختلاف معنی داری دیده نشد. نتیجه این که تمرینات پیلاتس، احتمالاً بتواند به عنوان یک روش تمرینی تا حدی ایمن و موثر در بهبود علائم سندرم پیش قاعدگی، شدت درد دیسمنوره و کیفیت زندگی زنان مورد توجه قرار گیرد.