اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر منبع کنترل و راهبردهای مقابله ای دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد

این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر منبع کنترل و راهبردهای مقابله ای دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد انجام پذیرفت. پژوهش حاضر، کاربردی و ازنوع شبه آزمایشی (به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) است. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد است. افراد نمونه ی مورد مطالعه (n=20) با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند و از آزمودنی ها خواسته شد تا پرسشنامه های منبع کنترل راتر و راهبردهای مقابله با استرس موس و بیلینگز را تکمیل نمایند. در گروه آزمایش، مداخله ی واقعیت درمانی گروهی به صورت 8 جلسه درمان انجام شد. پس از اجرای آموزش برای گروه آزمایش، مجدداً از هر دو گروه خواسته شد تا پرسشنامه های مذکور را تکمیل کنند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که هشت جلسه آموزش واقعیت درمانی باعث افزایش منبع کنترل درونی و کاهش منبع کنترل بیرونی شده است و همچنین در کاهش به کارگیری راهبرد مقابله هیجان مدار تاثیر بسزایی داشته است. در زمینه راهبرد مقابله مساله مدار اگرچه تغییرات بالینی مشاهده شده ولی از لحاظ آماری تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. مبتنی بر یافته ها می توان نتیجه گرفت که آموزش واقعیت درمانی به طور کلی می تواند به تغییر منبع کنترل و راهبردهای مقابه ای دانشجویان منجر گردد.