اثربخشی آموزش خود متمایزسازی بر تعارضات زناشویی و تمایزیافتگی زوجین شهر اهواز

این پژوهش با هدف اثر بخشی آموزش خودمتمایزسازی بر تعارضات زناشویی و تمایزیافتگی زوجین شهر اهواز صورت گرفت. روش تحقیق نیمه تجربی بود و از طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه ی آماری شامل کلیه زوجین شهر اهواز در سال 1390 بود. نمونه آماری شامل 30 زوج بود که به طور تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش وگروه کنترل جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه تعارضات زناشویی و مقیاس تمایزیافتگی بود. ابتدا هر دو گروه مورد پیش آزمون قرار گرفتند و سپس گروه آزمایش در 8 جلسه آموزشی شرکت کردند. پس از پایان مداخله بر روی گروه آزمایش، آزمودنی های هر دو گروه به پرسشنامه های پژوهش پاسخ دادند. یافته های تحقیق با استفاده از روش کواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان داد آموزش خودمتمایزسازی موجب کاهش تعارضات زناشویی و ابعاد آن (کاهش همکاری، کاهش رابطه جنسی، افزایش واکنش های هیجانی، افزایش جلب حمایت فرزند، افزایش رابطه فردی با خویشاوندان خود، کاهش رابطه خانوادگی با خویشاوندان و دوستان همسر، جدا کردن امور مالی از یکدیگر)، افزایش تمایزیافتگی و حیطه های آن (واکنش عاطفی، موقعیت من، جدایی عاطفی و آمیختگی عاطفی) در زوحین گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد.