تحلیل فضایی بهره مندی زنان از شاخص های توسعه شهری (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

از آنجا که توجه به نیازهای زنان در جهت تأمین رضایت آنان به عنوان یک گروه تأثیرگذار در شهر بسیار ضرورت دارد، این پژوهش با هدف بررسی دیدگاه های گوناگون و شناخت شاخص های توسعه شهری مورد نیاز زنان در مقیاس منطقه شهری و بررسی تفاوت های مکانی بهره مندی زنان از شاخص های توسعه شهری در شهر اصفهان می پردازد. این پژوهش که از نوع کاربردی - توسعه ای می باشد. روش های گردآوری اطلاعات اسنادی و پیمایشی و با ابزار پرسشنامه داده ها در تابستان 1389 جمع آوری شده است. جامعه آماری در این پژوهش، شامل زنان و دختران بالای 18 سال در مناطق 14 گانه شهر اصفهان می باشد. در نهایت نتایجی به این اختصار به دست آمد: مناطقی از شهر اصفهان که در کانون پویای شهر قرار دارند، از لحاظ معیارهای زنان، وضعیت مطلوبی را فراهم کرده اند. مناطقی از شهر که با هسته روستایی اخیراً به شهر پیوسته اند نیز که انگیزه بالایی برای توسعه داشته اند و محلات جدید در آن شکل گرفته است، جذابیت های بسیاری برای سکونت به نسبت مکان های مشابه خود دارند. سطح استانداردهای سکونتی برای زنان، در مناطقی از شهر که تا روستاهای اطراف توسعه یافته و حتی حاشیه نشین هایی را در کنار آنها به وجود آورده، پایین است. پایین آمدن زمینه امنیت در بیشتر محلات شهر اصفهان، محدودیت زنان را برای حضور در شهر بالا برده است. امروزه زنان اصفهانی در تضاد عجیبی میان باورهای سنتی مبنی بر مشارکت، حفظ روحیه جمع گرایی و محله محوری با سبک های جدید "محله گریز" ناشی از مدیریت نوین شهری قرار گرفته اند. زنان با وجود عدم رضایت، در بیشتر موارد به محله خود علاقه مندند در صورتی که می دانند محله های بهتری در رفع نیازهایشان وجود دارد و تقریبا نیمی از آنان تمایل به ترک مکان خود را دارند. به طور کلی محلات در رفع نیازهای زنان اغلب ضعیف عمل کرده اند. برخلاف گذشته که امنیت محلات بسیار قوی و بارز بوده است امروز امنیتی نسبی در محلات شهر اصفهان حاکم است و برخورداری از امکانات محله برای زنان اغلب محدود است.