انسان تربیت شده در نهج البلاغه

هدف از این پژوهش تعیین ویژگی های انسان تربیت شده در نهج البلاغه با روش توصیفی- تحلیلی است. چارچوب نظری که مبنای این کار قرار گرفته است انسان را برآمده از رابطه هایی می داند که فرد با خدا، خود و دیگران برقرار می کند. بر این اساس هستی شناسی خداباورانه، انسان شناسی خداباورانه و خود شناسی خداباورانه مورد بحث قرار می گیرند. هستی شناسی خداباورانه به این معناست که نظام هستی و همه ی موجودات آن، مخلوق خداوند هستند و رحمت و لطف بیکران او، شامل همه ی موجودات می شود. رابطه خدا با مخلوقاتش به گونه ای است که آنی هم از آنها غافل نیست و بی عنایت او هیچ موجودی قادر به ادامه حیات نمی باشد. بر اساس انسان شناسی خداباورانه شناخت درست انسان در پرتو اعتقاد به وجود خداوند امکان پذیر است. خودشناسی خداباورانه نیز شناخت خود را در پرتو اعتقاد به وجود خداوند و نوع رابطه ای که میان آن دو برقرار است می داند. در این چارچوب با رجوع به نهج البلاغه و سخنان علی (ع) به معرفی انسان تربیت شده پرداخته شد. اولین ویژگی انسان تربیت شده داشتن نگاه توحیدی است. سایر ویژگیها شامل موارد ذیل می باشد: هدفداری، اجتماعی بودن، متعهد و مسوول بودن، متفکر و معقول بودن دارای تقوای الهی بودن، مالکیت بر خویشتن، پرهیز از خود پسندی، عدل و حق گرایی، متهم کردن نفس، بیمناک بودن از ستایش دیگران، کرامت نفس، گوش سپردن به دانش، مقدم داشتن اطاعت خداوندی بر همه چیز، بلند همت بودن، دارای خوف و رجاء بودن و.... می باشد