بررسی تطبیقی شرط گارانتی در حقوق ایران و حقوق انگلستان

پیشرفت و تحول در زندگی بشر به واسط? پویا و خلّاق بودن این موجود، یکی از اجتناب ناپذیرترین مسائلی است که جامعه با آن مواجه بوده است. این پویایی در عرصه های مختلفی نمود داشته و همواره سبب شده تا بشر رو به سوی پیشرفت گام بردارد. اما گاه این پیشرفت به واسط? نداشتن مجرای قانونی، مشکلاتی را نیز به وجود آورده که جز از طریق مداخلات و قانونگذاری در ابعاد مختلف آن چاره ای برای دست اندرکاران امر باقی نگذارده است. نمونه ای از این سیر پیشرفت و تحول را می توان در انقلاب صنعتی در اروپا و تولید محصولات جدیدتر دانست که از یک سو سبب گردید تا گونه ای استیلا از جانب تولیدکنند? کالاها از رهگذر استثمار اقتصادی ایجاد نموده و از سوی دیگر برای مصرف کنندگان این کالاها نیز در صورت ناکارآمدی در عمل مشکلاتی را به وجود آوَرَد. در این میان متولیان امر نیز غافل نمانده و برای برون رفت از وضعیت موجود چاره اندیشی نموده اند که نمونه ای از آن را می توان در تضمین و حمایت از حقوق خریداران کالاها در جریان کالاها و خدمات ارائه شده به آن ها مشاهده نمود؛ قواعدی که بر اساس آنها اعتبار و صحت قانونی شرط تضمین معین می شود و از قانون حاکم بر قرارداد یعنی قانونی که بر آن توافق شده بدست می آیند. بدین سان سعی ما بر آن خواهد بود تا در پایان نام? حاضر ضمن بررسی این تأسیس و ماهیت آن در حقوق ایران و انگلستان، به کارکرد و نحو? ضمانت اجرای آن نیز در حقوق معاصر بپردازیم.