توظیف التراث فی دیوان بدوی الجبل

کاربرد میراث در دیوان "بدوی الجبل" عنوان رساله ای است که به منظور اخذ مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز تدوین شده است.معرفی زندگی "بدوی الجبل" و بررسی شعر وی و نیز استخراج شیوه های بکارگیری میراث در شعر وی اهداف اصلی این رساله بود و در این راستا سعی شد چهار بخش تاریخی، دینی، ادبی و صوفی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. با مطالعه کتابهای متعدد این نتائج حاصل شد که "محمد سلیمان أحمد" معروف به "بدوی الجبل" در سال 1903 میلادی در سوریه متولد شد.او شاعری کلاسیک و نوگرا است و برای رهایی از بند تقلید و گرایش به ابداع و نوگرایی، در اشعارش از گونه های میراث استفاده کرد. یکی از آنها میراث تاریخی است که شاعر حوادث و شخصیتهای تاریخی را در اشعارش می گنجاند تا ذهن مخاطب بتواند آن را به تصویر بکشد. اما یکی از پرکاربرد ترین گونه های میراث ،میراث دینی است؛ به این معنا که شاعر در اشعارش از شخصیت قرآنی و یا موضوع دینی و یا حتی از ترکیب ها و آیات قرآنی سخن به میان آورده است. طبیعی است که میراث ادبی یکی از قویترین و نزدیک ترین شکل میراث به شعرای معاصر می باشد.و شاعر معاصر تحت تأثیر شعر و نثر عصور گذشته و یا حتی شعرای قدیم قرار می گیرد، تا اینکه زمینه ای جهت اطلاع مخاطب از ادبیات ایجاد نماید. و در نهایت ازمیراث صوفی می توان نام برد که شاعر از اصطلاحات و رموز صوفیانه همچون عشق، طلب، نور، و...در اشعارش استفاده می نماید تا بتواند به نوعی از خلود و جاودانگی خالق هستی و عدم بقاء انسان در این جهان یاد کند.