بررسی نقش واسطه گری خودپنداره برای سبک های والدگری و خود گسستگی

چکیده آزمون نقش واسطه گری خودپنداره برای سبک های والدگری و خودگسستگی هدف از پژوهش حاضر آزمون نقش واسطه گری خودپنداره برای سبک های والدگری و خودگسستگی بود . نمونه آماری مورد پژوهش 531 نفر دختر وپسر در پایه اول ، دوم و سوم دبیرستان های شهرستان شیراز را شامل بود که به صورت خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه زمینه یابی ادراک خود منداگلیو و پی ریت(1995)، پرسشنامه والدگری آلاباما فرایک(1996) و پرسشنامه خودگسستگی روستا(1390) استفاده شد. میانگین و انحراف معیار سنی این گروه به ترتیب 33/16 و08/1 بود. مدل ارائه شده تایید نشد، یعنی خودپنداره نقش واسطه گری برای سبک های والدگری و خودگسستگی ایفا نمی کند، ولی والدگری می تواند خودپنداره و خودگسستگی را پیش بینی کند. از این رو جهت تجزیه تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان استفاده شد. نتایج نشان داد که از میان ابعاد والدگری،تنبیه و مشارکت دارای قدرت پیش بینی معناداری برای گسستگی از ایده آل می باشند(001/0 p< ، ( 6،317) =df، 15/7=f).همچنین از میان ابعاد والدگری، تنبیه ، مشارکت و اقتدار دارای قدرت پیش بینی معناداری برای گسستگی از بایسته ها نیز می باشند(001/0p< ، ( 6،313) =df، 68/4=f). این پژوهش نشان داد والدگری مثبت پیش بینی کننده معناداری برای خودپنداره اجتماعی است وهمچنین ، اطلاع و نظارت پیش بینی کننده معناداری با خودپنداره ورزشی است و خودپنداره ارزشی توسط والدگری مثبت و مشارکت پیش بینی می شود و والدگری مثبت پیش بینی کننده معناداری برای خودپنداره تحصیلی است. واژگان کلیدی: والدگری ، خودپنداره، خودگسستگی