الگوی امنیت پایدار در جمهوری اسلامی ایران

در این پژوهش ما قصد داریم به یکی از مفاهیم پر ابهام در عرصه علوم اجتماعی در ارتباط با جمهوری اسلامی ایران بپردازیم. امنیت بنیادی ترین نیاز هر جامعه و مهم ترین عامل تداوم زندگی اجتماعی به شمار می رود و زندگی امن نخستین تمنای بشر بوده است. مقوله امنیت قدمتی به وسعت تاریخ بشر دارد و از نظر تبارشناسی این مفهوم دارای قدمتی طولانی تر از مفهوم اجتماع و جامعه است که نخستین مباحث فلسفی و سیاسی را می توان در آثار افلاطون و ارسطو یافت. با توجه به اهمیت روز افزون امنیت ما در این پژوهش با توجه با مفهومی دیگری یعنی پایداری قصد تحلیل امنیت در جمهوری اسلامی ایران داریم. مهم ترین سوالی که در این باره مطرح می شود این است که امنیت در جمهوری اسلامی ایران چگونه پایدار می شود؟ یا الگوی امنیت پایدار در جمهوری اسلامی ایران چیست؟ در این مسیر ما معتقد به الگوی بومی در ارتباط با امنیت می باشیم و در این نگاه بومی که همان نگاه اسلامی– ایرانی می باشد، بررسی مبانی امنیت را ضروری می دانیم. در شرایط کنونی کشور موضوع امنیت و ارتقاء و پایداری آن در راستای اهداف نظام، همچون قانون اساسی و سند چشم انداز بیست ساله جمهوری اسلامی ایران از طریق طراحی و تدوین این الگوی بومی امکان پذیر خواهد بود، الگویی که با در نظر گرفتن مقتضیات فرهنگی، دینی و هویتی شکل گرفته باشد و زمینه ساز دست یابی به همه ارزش ها و آرمان های دینی و اهداف ملی و انقلابی باشد. برای دست یابی و شناسایی این الگو این تحقیق با روش توصیفی– تحلیلی در پنج فصل سازماندهی شده است که در نهایت در جواب سوال اصلی، الگوی امنیت پایدار در جمهوری اسلامی ایران را الگوی تعادل محور می داند که گزاره های اصلی آن از مکتب امنیتی اسلام به عنوان ایدئولوژی اصلی در جمهوری اسلامی گرفته شده است که ایمان به توحید در کانون این الگو قرار دارد و تربیت دینی راهبرد اصلی آن می باشد.