طراح‍ی م‍ج‍ت‍م‍ع مسکونی بر مبنای بهینه سازی انرژی در تهران

مصرف انرژی در بناها و بخصوص ساختمان های مسکونی تنها به گرمایش و سرمایش ختم نمی شود، بلکه تمامی مراحل ساخت و ساز و بهره برداری از ساختمان را شامل می شود. مسکن به عنوان مهم ترین بخش ساختمان سازی سهم عمده ای از بناهای محله و شهر را در بر می گیرد، که بیشترین میزان مصرف انرژی را در بین سایر بناهای شهر دارد. با توجه به بحران انرژی و شرایط زیست محیطی قرن 20،و نیز کاهش ذخایر فسیلی در جهان، این امر (صرفه جویی در انرژی) بیش از پیش نمایانگر شده است. بنابراین حرکت به سمت ساخت و ساز پایدار"خلق یک محیط سالم بر پایه ی بهره وری از منابع و اصول اکولوژیکی" می تواند راه حلی مناسب برای این مورد باشد. هدف اصلی این تحقیق، در وهله اول خلق فضای کالبدی سکونتگاهی هماهنگ با محیط طبیعی و بهره گیری از امکانات و قابلیت های محیط خصوصا دید و منظر و پاسخگویی مناسب به پارامترهای اقلیمی و محیطی می باشد، لذا در ابتدا با بررسی روند تصویر گیری مجتمع های مسکونی در تهران، این هدف مورد تحقیق قرار می گیرد، سپس در ادامه با معرفی نمونه های موفق مجتمع های مسکونی هماهنگ با محیط، در دوره معاصر سعی در شناخت و بازنمایی ابعاد مختلف تاثیر گذار در طراحی چنین مجتمع هایی است. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است و در آن سعی شده که پس از بررسی عوامل موثر در تصویر گیری معماری سکونتگاهی هماهنگ با محیط طبیعی، اصول و معیارهایی معرفی گشته تا بتوان از آن در طراحی اینگونه مجتمع ها بهره جست. با توجه به شرایط مساعد ایران در استفاده از انرژیهای تجدید پذیر، نتایج تحقیق نشان می دهد که طراحی ساختمان های هماهنگ با محیط طبیعی(به عنوان مثال استفاده از ساختمان های انرژی کارا)، علاوه بر صرفه جویی در هزینه انرژی، سبب کاهش مصرف سوخت فسیلی و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای معادل 2.5 تن دی اکسید کربن در سال می شود. در ادامه پاسخ به اهداف تحقیق، عوامل دیگری را نیز می توان برشمرد که بر کارآیی مجتمع مسکونی موثرند که شناخت و آگاهی نسبت به آنان می تواند طرح را در ارتباط با استفاده کنندگان موفق گرداند.