جایگاه سالمندی در امهات متون ادبیات فارسی از ابتدای قرن هشتم تا قرن معاصرتا قبل از انقلاب اسلامی ایران

چکیده مقدمه: با توجه به رشد جمعیت سالمند، برنامه ریزی برای پدیده سالمندی قبل از آن که یک موقعیت بحرانی ایجاد کند،;اقدامی کاملاً ضروری به نظر می رسد . برنامه ریزی کلان بدون در نظر گرفتن فرهنگ جامعه از نتیجه مطلوبی برخوردار نیست و ادبیات نیز قسمت جدایی ناپذیر فرهنگ است و کمتر موضوعی مربوط به علوم انسانی و اجتماعی است که در ادبیات قدیم و جدید ما به آن اشاره نشده و مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفته است. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی جایگاه سالمند ی درامهات متون ادبیات فارسی(ازابتدای قرن هشتم تا قرن معاصر "تا قبل از انقلاب اسلامی") است. روش بررسی: در این پژوهش مضامین مرتبط با سالمند ی در ادبیات فارسی شناسایی و با ساختاری آموزشی تدوین گردید در این راستا اشعار شاعران و کتب عالمین و نویسندگان ادب پارسی با استفاده از نرم افزار درج 3 که مشتمل بر 178 جلد کتاب ادبی از 101 شاعر و نویسنده مشهور پارسی است و سایت گنجورکه آثار تعداد کثیری از شاعران را در بردارد بررسی شد و در مواردی که نسخه الکترونیک موجود نبود به مطالعه سطر به سطر کتب پرداخته شد و با استفاده از روش کتابخانه ای و تحلیل محتوا مضامین مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتیجه پژوهش شامل تظاهرات جسمانی در سالمندی خردمندی درسالمندی سالمندازاری عشق وپیری مرگ وپیری تقابل جوانی با پیری وبازنشستگی بود که در متن مقاله هر کدام به تفضیل بیان شده است. نتیجه گیری : براساس نتایج به دست آمده از ادبیات غنی پارسی می توان نتیجه گرفت سالمندی در ادبیات فارسی از چند جنبه مورد توجه قرار گرفته است. 1- احترام به بزرگان و تکریم سالمندان 2- عوارض بدنی و تقلیل یافتن نیروی جسمانی سالمندان 3- مقایسه پیری وجوانی 4- تجربه وحکمت سالمندان کلید واژه ها: سالمند – پیری – پیر – سالخورده-کهولت – ادبیات فارسی