تبیین رابطه بین خودناتوان سازی تحصیلی وعزت نفس با عملکرد تحصیلی در دانشجویان دانشگاه های تهران

چکیده هدف از پژوهش حاضر کشف رابطه بین عملکرد تحصیلی و متغیرهای خودناتوان سازی تحصیلی، عزت نفس، پیشینه تحصیلی و جنسیت بوده است. به طور دقیق در این پژوهش، پژوهشگر به دنبال شناخت، تبیین و پیش بینی عملکرد تحصیلی از طریق متغیرهای عزت نفس، پیشینه تحصیلی و راهبردهای خودناتوان سازی بوده است. البته یکی از اهداف فرعی این پژوهش، تبیین خودناتوان سازی تحصیلی دانشجویان از طریق متغیرهای عزت نفس، عملکرد تحصیلی، و پیشینه تحصیلی بوده است. بدین منظور، 522 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه های تهران در سال تحصیلی 89- 90 را به صورت تصادفی انتخاب کرده و ابزارهای پژوهش (خودناتوان سازی، عملکرد تحصیلی، پیشینه تحصیلی و عزت نفس آیزنک) بر روی آنها اجرا شد. برای پاسخگویی به سوالات پژوهش، داده های جمع آوری شده تجزیه و تحلیل و شاخص های توصیفی و استنباطی ارائه شد. میزان همبستگی بین کلیه متغیرهای مورد نظر با استفاده از ضریب همبستگی گشتاوری پیرسون محاسبه و معناداری آنها مورد آزمون قرار گرفت. به منظور تبیین عملکرد تحصیلی از ضریب همبستگی کانونی استفاده شد. نتایج نشان می دهد که همبستگی کانونی بین خرده مقیاس های عملکرد تحصیلی و متغیرهای عزت نفس، پیشینه تحصیلی و خودناتوان سازی برابر 579/0 بدست آمد که این امر گویای آن است که متغیرهای پیش بین توانسته اند 33 درصد از تغییرات ترکیب خطی خرده مقیاس های عملکرد تحصیلی را تبیین کنند. به منظور تبیین خودناتوان سازی نیز داده ها با استفاده از ضریب همبستگی کانونی، تجزیه و تحلیل شدند. از بین عوامل مذکور همبستگی خودناتوان سازی با عزت نفس در حد متوسط 4/0- و با سایر متغیرها ضعیف بدست آمد؛ قابل توجه آنکه این همبستگی ها با متغیرهای مذکور از لحاظ آماری معنادار ولی از لحاظ عملی معنادار نیست. همچنین جنسیت نتوانسته است به عنوان متغیر تعدیل کننده در روابط مذکور ایفای نقش کند. همبستگی کانونی بین خرده مقیاس های خودناتوان سازی تحصیلی و متغیرهای عملکرد تحصیلی، پیشینه تحصیلی و عزت نفس برابر 61/0 بدست آمد که این امر نشان می دهد متغیرهای مذکور توانسته اند 38 درصد از تغییرات ترکیب خطی خرده مقیاس های خودناتوان سازی را تبیین کنند. همبستگی کانونی بین متغیرهای مذکور به تفکیک ترتیب تولد دانشجویان نیز مورد توجه پژوهش بوده است.