مطالعه تطبیقی راهبردهای اصلاح و درمانی ایران و کانادا

اصلاح و درمان مجرمین سیاستی است که راهبردهای حاکم بر آن در تمامی مراحل فرآیند کیفری قابل تحلیل می باشد.مرحله پیش از اجرای کیفر ،مقطعی می باشد که نقش اساسی در رسیدن به اهداف اصلاح و بازپروری مجرمان دارد.در این مرحله محلی نمودن پلیس،مشارکت و ترمیم، قضازدائی و مداراگرایی کیفری راهبردهای شاخصی هستند که در تحلیل راهبردی،می توان از آنها به راهبردهای پایه ای و بستر ساز یاد نمود.در این ارتباط برخلاف نظام حقوقی ایران که فاقد راهبرد اول بوده و سایر راهبردها را نیز به شکل ناقص ،اجرایی نموده،سیستم حقوقی کانادا با تاسیس نهادهای ویژه،اهتمام خاصی را برای این مقوله قائل شده است.در مرحله اجرای مجازات زندان ،راهبردهای برگزاری دوره های اصلاح و درمان محور،اولویت در اصلاح،تخصصی نمودن امر اصلاح،تخییر در اصلاح و ارزیابی و سنجش کارایی در راستای هدف اصلاح و درمان ،جلوه نمایی می کنند.هر چند می توان میزان توجه به راهبرد برگزاری دوره های اصلاح و درمان محور در ایران وکانادا را در سطح نزدیک و قابل تقدیر دانست لکن سازوکارهای حاکم بر نهادهای اصلاح مدار در ایران بر خلاف کانادا حاکی از نقض یا عدم توجه به راهبردهای دیگر می باشد. مرحله خارج از محیط زندان در پناه راهبردهای توسعه ضمانت اجراهای اجتماع مدار ،توسعه حمایت از رندانیان آزاد شده و نظارت،کنترل و تمرین،خطوط اصلاح و درمان را به سمت هدف باز اجتماعی شدن ترسیم می نماید.سیستم حقوقی ایران ،در قالب لوایح در حال تصویب ،راهبردهای مذکور را در دورنمای سیاست جنایی خود ترسیم نموده است.لکن به دلیل عدم وجود بسترهای لازم، عملی شدن راهبردهای مذکور مورد تردید می باشد.به عکس ،نظام اصلاحی کانادا هر سه راهبرد را با گرایش و مدلهای خاصی مدنظر قرار داده است