تحلیل سیر نقد شعر فارسی در ایران از سال 1381 تا 1386 ه.ش

نقد ادبی به شناخت ارزش آثار ادبی، بر پایه برخی معیارها و ملاک ها می پردازد. این معیارها گاهی بر اساس تغییر اوضاع زمانی و اجتماعی تغییراتی می یابند. از این رو در این تحقیق به شناسایی این معیارها و تحلیل سیر نقد شعر فارسی در فاصله سال های 1381 تا 1386 اقدام شد. تمامی منابع نقد ادبی این دوران شامل کتاب ها، نشریات و همایش ها و انجمن های ادبی مورد بررسی قرار گرفت و معیارهای نقد شعر در دوره مذکور استخراج گردید. همچنین پرکارترین منتقدان ادبی و شاعرانی که شعر آنها بیش از سایرین مورد نقد قرار گرفته بود، به لحاظ آماری مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که در این دوره بالغ بر چهارصد عنوان کتاب و حدود هفتصد و هفتاد مقاله در زمینه نقد شعر منتشر شده است که 363 مقاله به چهارده نشریه دانشگاهی و 407 مقاله دیگر به هفت نشریه غیردانشگاهی موثر در سیر نقد شعر در این دوره اختصاص دارد. در میان نشریات دانشگاهی، مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد و پژوهش های ادبی و در میان نشریات غیردانشگاهی فصلنامه شعر و کتاب ماه ادبیات و فلسفه بیش از نشریه های دیگر فعالیت داشته اند. در این دوره برای نخستین بار، فعالیت نشریات دانشگاهی گسترده تر از نشریات غیردانشگاهی بوده است. شعرهای مولوی، فردوسی و حافظ در میان شاعران کلاسیک و نیما یوشیج، سهراب سپهری و فروغ فرخزاد در میان شاعران معاصر، بیش از دیگران مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند. بیشترین شیوه ای که در نقد آثار به کار رفته است به ترتیب نقد موضوعی، نقد محتوایی، نقد تطبیقی و نقد فرمالیستی است.