مقایسه سبک های دلبستگی و پرخاشگری نوجوانان کم بینا وعادی

هدف پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه سبک های دلبستگی و پرخاشگری نوجوانان کم بینا و عادی است. به همین منظور 160 نفر از نوجوانان دختر و پسر مقاطع راهنمایی و دبیرستان به صورت تصادفی از میان مدارس عادی و ویژه نابینایان شهر تهران انتخاب شدند. کیفیت دلبستگی نوجوانان به وسیل? آزمون دلبستگی هازن و شیور aaq نسخ? جدید (1993) و میزان پرخاشگری آنها به وسیله آزمون انحراف شخصیت p.d.s سنجیده شد. تحلیل آماری داده ها براساس آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و...) و آمار استنباطی، تحلیل واریانس و آزمون های تعقیبی و lsd نشان داد که تفاوت معناداری بین کیفیت دلبستگی و میزان پرخاشگری نوجوانان کم بینا و عادی وجود دارد. بدین ترتیب که میانگین سبک دلبستگی دوسوگرا در نوجوانان کم بینا بیشتر از نوجوانان عادی است. همچنین میانگین پرخاشگری نوجوانان کم بینا بیشتر از نوجوانان عادی است و لذا از بین خرده مقیاس های پرخاشگری دو گروه، مشاهده شد که میانگین خرده مقیاس های درون تنبیهی و سلطه گری در نوجوانان کم بینا بیشتر از نوجوانان عادی است، و نیز طبق نتایج به دست آمده بین دختران و پسران دو گروه کم بینا و عادی از لحاظ سبک های دلبستگی و پرخاشگری تفاوت معناداری وجود ندارد. در ادام? یافته ها، بین میزان پرخاشگری افراد کم بینا بر حسب بیماری های چشمی تفاوتی وجود نداشت و در مقایسه سبک های دلبستگی کم بینایان بر حسب بیماری های کاهند? بینایی بیشترین میزان سبک دلبستگی ایمن متعلق به عارض? چشمی اکتسابی تروما بود. لذا یافته های پژوهش حاضر بر اهمیت بینایی در کسب دلبستگی ایمن در کودکان تأکید می کند.