مطالعه تطبیقی درمان فعال سازی رفتاری گروهی و شناخت درمانی گروهی در کاهش علائم اضطراب و افسردگی زیرنشانگانی

اهداف پژوهش حاضر مقایسه درمان فعال سازی رفتاری گروهی و شناخت درمانی گروهی در کاهش علائم اضطراب و افسردگی زیرنشانگانی، و بهبود تنظیم هیجان و عملکرد کلی بودند. طرح پژوهش شامل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 3 ماهه با گروه آزمایشی و مقایسه بود. نمونه این پژوهش متشکل از 32 دانشجو بود که بر اساس ملاک شمول داشتن علائم اضطراب و افسردگی زیرنشانگانی (نمره 18 و بالاتر در خرده مقیاس افسردگی و نمره 16 و بالاتر در خرده مقیاس اضطراب مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی) و ملاک های خروج داشتن اختلال های محور یک شامل اختلال های اضطرابی، افسردگی، روان پریشی، جسمانی شکل و سوءمصرف مواد با استفاده از برنامه ی مصاحبه ی اختلال های اضطرابی برای dsm-iv و بودن تحت درمان روان شناختی یا دارویی همزمان با پژوهش انتخاب شدند. افزون بر آن، شرکتکنندگان مقیاس عاطفه مثبت و منفی، پرسشنامه تنظیم هیجانی و مقیاس سازگاری اجتماعی و کاری را نیز تکمیل کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و مقایسه تخصیص یافتند. گروه آزمایشی تحت 8 جلسه درمان فعال سازی رفتاری گروهی و گروه مقایسه تحت 8 جلسه شناخت درمانی گروهی قرار گرفتند. شرکت کنندگان ابزارهای پژوهش را در مقاطع زمانی پس از درمان و 3 ماه پیگیری مجدداً تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج مقایسه در مقطع پس از درمان نشان داد که درمان فعال سازی رفتاری گروهی در کاهش علائم افسردگی و افزایش هیجان مثبت برتری معنادار آماری نسبت به شناخت درمانی گروهی داشت (05/0 > p) و این دو درمان در کاهش علائم اضطرابی، تنیدگی، هیجان منفی و افزایش عملکرد کلی اثر برابری داشتند. از نظر فرایندهای تنظیم هیجانی، شناخت درمانی گروهی برتری معنادار آماری (05/0 > p) در کاهش فرایند سرکوبی نسبت به درمان فعال سازی رفتاری گروهی داشت ولی این دو درمان در فرایند ارزیابی مجدد تفاوت نداشتند. در مقطع پیگیری نیز نتایج به طور کلی نشان داد که اثرات درمان ها تداوم داشتند. یافته های پژوهش مورد بحث قرار گرفتند.