بررسی مزیت نسبی و اشتغال در فعالیت های صنعتی استان سیستان و بلوچستان

مزیت نسبی یکی از معیارهای مهم اقتصادی جهت برنامه ریزی در امر تولید، صادرات و واردات و به معنای توانایی یک کشور یا یک منطقه در تولید یک کالا با هزینه کمتر است.در این تحقیق به بررسی مزیت نسبی بخش های مختلف صنعت استان سیستان و بلوچستان با استفاده از شاخص مزیت نسبی آشکار و شاخص تغییرات ساختاری در دوره زمانی(1383-1387) پرداخته شده است.نتایج بررسی نشان می دهد در بین 18 فعالیت صنعتی مورد بررسی در استان صنایع محصولات غذایی وآشامیدنی، ساخت منسوجات، ساخت پوشاک، ساخت چوب و محصولات چوبی، ساخت محصولات از لاستیک و پلاستیک، سایر محصولات کانی غیر فلزی، ساخت محصولات فلزی فابریکی و بازیافت در انتهای دوره مزیت دار می باشند و در این میان در صنایع ساخت محصولات غذایی و آشامیدنی، ساخت چوب و محصولات چوبی، ساخت محصولات از لاستیک و پلاستیک، ساخت محصولات فلزی فابریکی و بازیافت شاخص تغییرات ساختاری متقارن مثبت نشان از افزایش سرمایه گذاری در این صنایع مزیت دار استان بوده است.سپس با استفاده از شاخص موریس به بررسی سطح توسعه یافتگی صنعتی استان های کشور پرداخته شده و با بررسی رابطه بین مزیت نسبی و توسعه یافتگی استان های کشور مشخص شده که رابطه مثبت و معناداری بین این دو متغییر برقرار است. با استفاده از شاخص ضریب مکانی بر حسب اشتغال مشخص شد که در اکثر شهرستان های استان ساخت سایر محصولات کانی غیر فلزی فعالیت پایه ای محسوب می شود.