بررسی تاثیر اجرای روش درمانی شناختی - رفتاری بر میزان خودکارآمدی و بهبود راهبردهای مقابله ای در بیماران وابسته به مواد مخدر

مقدمه: در حال حاضر اختلال های مصرف مواد و پیامدهای ناخوشایند ناشی از آن یکی از مهم ترین مشکلات سلامت عمومی درسراسر جهان به شمار می رود روشهای درمانی متفاوتی برای درمان وابستگی به مواد وجود دارد، یکی از الگوهای مداخله ای روانشناختی برجسته در درمان اعتیاد و پیشگیری از عود در سالهای اخیر الگوی درمانی شناختی رفتاری است، که بر کمک به بیمار، برای کسب مهارتهای مقابله ای لازم به منظور مدیریت موقعیت های خطرساز و درمان اختلالات روانشناختی همراه، تمرکز دارند. هدف: هدف این پژوهش دست یابی به اطلاعات موثری در باره میزان اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر بهبود شدت علایم اعتیاد، بهبود راهبردهای مقابله ای و افزایش خودکارآمدی برای فراهم نمودن الگوی بکار بسته این نوع درمان در بیماران وابسته به مواد است. روش تحقیق : پژوهش حاضر آزمایشی بود. جامعه آماری در این تحقیق شامل افراد معتادی بود که از دی ماه 1388 تا اسفند 1389 جهت دریافت داروی نگهدارنده متادون به مراکز ترک اعتیاد شهرستان ارومیه مراجعه کرده بودند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه جمعیت شناختی، نیمرخ اعتیاد مادزلی، مقیاس خود کارآمدی شواتزر و مقیاس راهبردهای مقابله ای می باشند و برای تحلیل داده ها از روشهای آمار توصیفی، آزمون تحلیل واریانس با سنجش های مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون لون برای آزمون یکسانی واریانسها استفاده گردید. یافته ها: 1- بین درمان شناختی رفتاری و کاهش علائم اعتیاد رابطه معنادار وجود دارد (65/97 f= و 001/ p<). 2- درمان شناختی رفتاری خود کار آمدی را در بیماران وابسته به مواد افزایش می دهد.( 77/110 f=، و 001/0 p<). 3- درمان شناختی رفتاری راهبردهای مقابله ای را در بیماران وابسته به مواد بهبود می بخشد (42/44 f=، و 001/0 p<). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که درمان شناختی – رفتاری در افزایش خودکار آمدی ، بهبود مهارت های مقابله ای و سلامت روانی و جسمانی بیماران وابسته به مواد مخدر موثر است.