کاربرد تعیین عمر مفید باقی مانده ی ساختمان در ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای

کمی نمودن میزان خسارت وارد بر سازه ها یکی از مهمترین موضوع هایی است که در چندین سال اخیر مورد توجه بسیاری از محققین قرار گرفته است. بدین منظور محققین مختلف با در نظر گرفتن جنبه های مختلف رفتاری به ارائه شاخص های زیان جهت ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای پرداخته اند. وابستگی اکثر این شاخص ها با انجام تحلیل دینامیکی غیر خطی که تحلیلی بسیار پیچیده و وقت گیر می باشد سبب شد، استفاده از این شاخص ها بیشتر به پروژه های تحقیقاتی محدود گردد. در این پژوهش سعی گردیده است تا با استفاده از تحلیل بار افزون و مبحث تحلیل خطر لرزه ای شاخص جدیدی به نام «شاخص عمر مفید باقی مانده» جهت ارزیابی لرزه ای سازه ها معرفی گردد. شاخص عمر مفید باقی مانده می تواند به سهولت، میزان آسیب پذیری سازه ها را بیان کند همچنین به کمک این شاخص می توان زمان مناسب عملیات مقاوم سازی را با رعایت صرفه اقتصادی مشخص نمود تا از ورود ساختمان هایی که ارزیابی لرزه ای آنها توجیه فنی و اقتصادی ندارد، جلوگیری گردد. جهت مطالعات موردی، ساختمان های فولادی مهاربندی(ضربدری) طراحی شده با ویرایش های اول، دوم و سوم استاندارد 2800 در سه مدل طبقاتی 4، 7 و 10 طبقه مورد بررسی قرار گرفت. ظرفیت شتاب بیشینه این سازه ها در سطح عملکرد ایمنی جانی به کمک تحلیل بار افزون محاسبه گردید و سپس با استفاده از مبحث تحلیل خطر لرزه ای و روابط احتمالاتی مربوطه، منحنی های عمر مفید باقی مانده ی این سازه ها در طیف فاصله صفر تا یکصد وپنجاه کیلومتری ساختگاه از گسل ترسیم گردید. به منظور بررسی جایگاه این شاخص، منحنی های شکنندگی مربوط به سازه های مورد مطالعه در این پایان نامه نیز با تکنیک استاتیکی غیر خطی ترسیم گردید