بدیع و بیان در غزلیات پژمان بختیاری

در این پزو.هش، ویژگیهای بدیعی و بیانی در غزلیات پژمان بختیاری بر اساس چهار چوب نظری کتاب سبک شناسی دکتر شمسا بررسی شده است. بنابراین دیدگاه، غزل های پژمان در سطح ادبی مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج آن بیان شده است. هنر تصویر گری شاعر بیشتر استفاده از آرایه های بیانی، استعاره، تشبیه و کنایه است این استفاده در حد متوسط و رایج است به طوری که کلام را پیچیده و معنا را غیرقابل دسترس نمی کند. تصویر های او یک بعدی است و بعضاً دو بعدی است و تراکم تصویری ندارد. همین امر فهم شعر او را آسان می کند. از نظر بدیعی نیز شاعر بیشتر از آرایه های سجع، جناس، مراعات نظیر، تضاد، تصدیر، اغراق بیانی استفاده کرده است. موضوع اکثر غزل های پژمان بیشتر عشق و غم اندوه ناشی از عشق و ناملایمات روزگار و فقر ظاهری و بی وفایی و جفا کار بودن معشوق می باشد، مهمترین یافته ای که در این پژوهش به منص? ظهور رسیده که در نوع خود بی نظیر و مسبوق به سابقه نیست آن است که برخلاف عقیده صاحب نظران، که غزل حماسی را مربوط به ادبیات انقلاب می دانند، باید آغازگر و مبتکر غزل حماسی را پژمان بختیاری بدانیم که غزلی در بحر متقارب و مضمون و لحن حماسی دارد. این غزل در صفحه 160 دیوان اشعار او تحت عنوان (غسل وطن پروران) و در پژوهش حاضر تحت عنوان غزل 191 انعکاس داشته است.