آزادی در گفتمان های سیاسی جمهوری اسلامی ایران

در ایران پس از انقلاب نیز از دو گفتمان سیاسی لیبرال و فقاهتی، در نهایت این گفتمان سیاسی فقاهتی بود که توانست تفسیر خود از آزادی را بر کرسی اذهان عمومی جامعه ایران بنشاند و مورد قبول توده مردم واقع شود و پس از تقسیم به دو گفتمان سیاسی چپ و راست، این تفسیر به گونه ای متفاوت از هم رخ می نمود تا آن حد که هر یک با ارائه تفسیری منطقی و دینی از آزادی سعی در تصرف افکار جامعه به نفع خود داشته تا بتواند رقیب را از میدان بیرون کند غافل از آنکه رقیب باز چهره ترمیم می نماید و بگونه ای دیگر رخ می نمایاند. این رساله در صدد ارائه این تغییرات و تفاسیر متعدد از آزادی، در منازعات گفتمانی پس از انقلاب است که هر یک در صدند با مصادره مدرنیته و دین به نفع خود، بر قامت آزدی لباس مشروعیت و مقبولیت بپوشانند. گفتمان سیاسی لیبرال را می توان متاثر از اندیشه های مدرنیته دانست که سعی می کند دین را بر آن منطبق سازد بر خلاف گفتمان های دیگر جمهوری اسلامی ایران که همگی در صدد انطباق مدرنیته با دین اند اما با این تفاوت که گفتمان سیاسی چپ با برداشت حداقلی از دین، محدوده وسیع تری را برای آزادی در نظر می گیرد به خلاف گفتمان سیاسی راست که آزادی را در محدوده ای کمتر به تصویر می کشاند. این رساله در صدداست تا اولا مفهوم لغوی و اصطلاحی آزادی را توضیح داده و پس از بیان تفاوت مبانی آزادی در دو مکتب لیبرالیسم و اسلام؛ تغییر مفهومی و معنایی نشانه آزادی در چهار گفتمان مشهور امام خمینی، لیبرالیسم و چپ و راست(اصلاح طلب و اصول گرا) را توضیح دهد و ثانیا ریشه های این اختلاف را نیز روشن سازد که چگونه است مفهوم آزادی در این گفتمان ها معانی متفاوتی می یابد و این اختلاف برداشت ها از مفهوم آزادی ناشی از چیست؟