رابطه علّی پیوند والدینی با خودناتوان سازی و اعتماد به خود با میانجیگری پدیده وانمودگرایی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه شهید چمران

هدف پژوهش حاضر آزمایش الگوی رابطه علّی پیوند والدینی با خودناتوان سازی و اعتماد به خود با میانجیگری پدیده وانمودگرایی بود. نمونه پژوهش 400 (239 دختر و 161 پسر) دانشجوی دوره های تحصیلات تکمیلی بودند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش شامل مقیاس پیوند والدینی، مقیاس پدیده وانمودگرایی کلانس، خرده مقیاس خودناتوان سازی، از مقیاس فنون خودابرازی دفاعی و آزمون قیاس رمزگونه بود. آزمون مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم الگوی پیشنهادی پژوهش، به ترتیب، با استفاده از روش های تحلیل مسیر و بوت استرپ انجام گرفت. یافته های پژوهش حاضر نشان دادند که مراقبت زیاد مادرانه باعث افزایش اعتماد به خود و مراقبت کم و حفاظت افراطی پدرانه باعث وانمودگرایی در دانشجویان می شوند. همچنین، پژوهش حاضر نشان داد که پدیده وانمودگرایی پیشایند مثبت خودناتوان سازی است. نتایج نشان داد مسیر غیرمستقیم مراقبت پایین و حفاظت افراطی پدرانه، با خودناتوان سازی، با میانجیگری پدیده وانمودگرایی، معنی دار است. یک الگوی اصلاحی نیز برای داده ها آزمایش شد و برازنده تر از الگوی اصلی بود.