بررسی رابطه بین باورهای معرفت شناسی شخصی دبیران با روبکردهای تدریس آنان در مقطع متوسطه شهر سنندج

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی بین باورهای معرفت شناسی شخصی دبیران رویکردهای تدریس آنان در شهر سنندج بود. روش انجام پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی و جامعه ی آماری شامل کلیه ی دبیران دبیرستان های دولتی شهر سنندج بود. نمونه به تعداد 114 نفر با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم انتخاب شد. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه بود که شامل 35 گویه بود که 25 گویه ی اول باور های معرفت شناسی شخصی دبیران و 10 گویه ی دوم رویکردهای تدریس دبیران را می سنجید. با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، پایایی 61/. برای پرسشنامه بدست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری، تحلیل عاملی، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون خی دو، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون t مستقل و ضریب رگرسیون چند متغیره استفاده شده است. نتایج آزمون همبستگی نشان داد که همبستگی معنادار و بالایی بین باورهای معرفت شناسی کلی دبیران و رویکردهای تدریس آنان وجود دارد. هم چنین بین ابعاد دانش ساده و دانش مطلق با رویکردهای اجرایی و تسهیل کننده دبیران رابطه ی معنادار و قوی وجود دارد. نتایج آزمون خی دو نشان داد که در بین تمام ابعاد باورهای معرفت-شناسی بیشتر دبیران باورهای ساده انگارانه داشتند. هم چنین نتایج آزمون ضریب رگرسیون نشان داد که در بین ابعاد باورهای معرفت شناسی شخصی، بعد دانش ساده و دانش مطلق به طور معنی داری رویکردهای تدریس دبیران را پیش بینی می کنند. و نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین تأثیر باورهای معرفت شناسی شخصی دبیران بر رویکردهای تدریس آنان در زمینه ی موضوعات تدریس تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج آزمون t نشان داد که بین تأثیر باورهای معرفت شناسی شخصی دبیران بر رویکردهای تدریس آنان از لحاظ جنسیت رابطه ی معناداری وجود ندارد. واژگان کلیدی: باورهای معرفت شناسی شخصی، رویکردهای تدریس