امکان سنجی بکارگیری کدهای هوشمند توسعه در فرآیند برنامه ریزی کاربرد اراضی شهری ( مورد : منطقه 12 تهران)

به نظر می رسد که رشد روز افزون شهر گرایی و شهرنشینی مشکلات عدیده ای برای شهرنشینان به دنبال داشته است، اما باید در نظر داشت که همین شهرها پیش از گسترش انفجاری خود محیط های مطلوبی محسوب می گشته اند. سوالی که در اینجا مطرح می گردد این است که در کدام بخش از اقدام علمی، شهر سازان ما راه اشتباهی را برگزیده اند. بررسی این معضل خود طرح مطالعاتی دیگری است اما رویکردی که می توان در پیش گرفت بررسی اقدامات از کلی ترین سطح می باشد، با اندکی تأمل می توان دریافت که یکی از سطوح اولیه برنامه ریزی (در این تحقیق پهنه بندی) معضلات عدیده ای را پدید آورده است. نقص عمومی که به وضوح در رویکردهای پهنه بندی دیده می شود به آنچه جامعه می خواهد و در حال حاضر وجود ندارد باز می گردد. در این راستا با در نظر گرفتن تجربیات گذشته و بینشی نسبت به نواقص آن، نظریه پردازان شهری رویکردی جدید را ارائه نموده اند که با نام کدهای هوشمند شناخته می شوند. به نظر می رسد این رویکرد می تواند در زمینه ی جبران اشتباهات گذشته، خلق فضاهای مطلوب جدید و پر نمودن شکاف بین برنامه ریزی و طراحی باشد. در این راستا ساختار و شاکله ی اصلی کدهای هوشمند تعریف می گردد. این کدها فرم را در اولویت نسبت با عملکرد مورد توجه قرار می دهند و از این طریق سعی در خلق فضاهای مطلوب انسانی دارند. در این تحقیق منطقه 12 تهران در سه سطح منطقه ای، جامعه و بلوک مورد تجزیه و تحلیل و در نهایت طراحی قرار می گیرد. در سطح منطقه ای برنامه ریزی سه سطحی از معیارهای معابر مجاور، میزان شهری بودن و بناهای تاریخی استفاده شد. در سطح جامعه برای تحلیل سایت از مشاهدات میدانی، داده های موجود و خیابان های تجاری و به طور کلی مقاصد عام استفاده گردید. در سطح بلوک نیز با استفاده از مدل ارائه شده در رابطه با کدهای هوشمند جداول مربوطه تهیه شد و بخشی از محدوده مورد مطالعه نیز به عنوان پایلوت طراحی گردید. به نظر می رسد که با بومی سازی کامل این رویکرد با شرایط فعلی ایران، این رویکرد می تواند ملاک عمل مشاورین برای پروژه های اجرایی در سطوح مختلف قرار گیرد. علاوه بر آن با کاربست این رویکرد می توان به دستیابی به فضاهایی انسانی تر و مطلوب تر امید داشت.