رابطه علّی اضطراب و تاب آوری با عزت نفس با میانجیگری عاطفه مثبت و منفی دانش آموزان دختر پایه سوم دبیرستان های اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمون مدل رابطه علّی اضطراب و تاب آوری با عزت نفس با میانجیگری عاطفه مثبت و عاطفه منفی دانش آموزان دختر پایه سوم دبیرستان های شهر اهواز است. در این پژوهش اثر مستقیم و غیر مستقیم متغیرهای مذکور بر یکدیگر و عزت نفس در چارچوب مدل علّی بررسی می شود. جامعه آماری این مطالعه را تمام دانش آموزان دختر پایه سوم دبیرستانی شهر اهواز در سال تحصیلی 90-1389 تشکیل داده است. از این جامعه آماری، نمونه ای به تعداد 250 نفر، با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه اضطراب اسپیل برگر (stai-t)، پرسشنامه تاب آوری کونور-دیویدسون (cd-ris)، برنامه عاطفه مثبت و منفی (panas) و پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ (rses) استفاده شد. همچنین، برای محاسبه اثر غیر مستقیم فرضیه های پژوهش از استراتژی بوت استراپ (خود راه انداز) استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر با نشانگرها به عنوان متغییر مکنون نشان داد که اثر مستقیم اضطراب با عزت نفس و عاطفه مثبت و منفی معنی دار بودند. همچنین، اثر مستقیم تاب آوری با عاطفه مثبت و منفی معنی دار بودند. همچنین، اثر مستقیم عاطفه مثبت و عاطفه منفی با عزت نفس معنی دار بودند. به علاوه، نتایج نشان داد که اضطراب و تاب آوری به طور غیرمستقیم از طریق عاطفه مثبت و منفی با عزت نفس رابطه دارند. اما اثر مستقیم تاب آوری با عزت نفس و عاطفه منفی با عزت نفس معنی دار نبودند.