تحلیل دو بعدی الگوی مکانی گسل های عمده ناحیه زاگرس

در این پایان نامه تحلیل دو بعدی الگوی مکانی گسل های عمده در ناحیه زاگرس بررسی شده است. نقشه های 000?250/1 و000?000?1/1 زون رسوبی - ساختاری زاگرس برای برداشت گسل ها مورد استفاده قرار گرفت. زون زاگرس شامل توالی از رسوبات ناهمگن نئوپتروزوییک و فانروزوییک با ضخامت 12-7 کیلومتر می باشد که بر روی یک پی سنگ بلوری قرار گرفته است. گسل های این منطقه سه نوع اند: گسل های پی سنگی، شکستگی های مرتبط با چین خوردگی و سیستم های شکستگی مرتبط با گسل های اصلی که دو مورد اخیر به وسیله لغزش تراست های زیرین به وجود می آیند. بر روی گسل ها، آنالیزهای آماری توزیع طولی، دانسیته و دانسیته طولی و الگوهای مکانی جهت، دانسیته و دانسیته طولی و فاصله شکستگی ها انجام گرفت. به این منظور از فراوانی پارامترهای گسلی و دامنه ی طولی آنها استفاده شده و نمودارهای توزیع پارامتر مربوطه ترسیم شد. همچنین از آنالیز زمین آماری برای ترسیم الگوی مکانی استفاده شد. نتایج این بررسی ها نشان داد که توزیع طولی گسل ها از قانون توانی با توان 29/1 و توزیع تجمعی از تابع نمایی پیروی می کند. توزیع طولی و توزیع تجمعی طولی گسل ها در 4 دسته، نتایج مشابهی را (توان 1، 09/2 و 24/2 به ترتیب برای دسته های دوم و سوم و چهارم) به جز برای دسته اول (توان 002/2-) نشان داد و این مطلب نشان می دهد یافته موید آن است که به جز دسته اول، گسل-های دیگر در یک میدان تنشی تقریبا ثابتی به وجود آمده اند. توزیع دانسیته و توزیع تجمعی آن، هر دو قانون توانی با توان 17/1 و 39/1 را به ترتیب نمایان می کنند، توزیع دانسیته طولی تابع توزیعی را نشان نداد اما توزیع تجمعی آن از توزیع نمایی پیروی کرد. 29% گسل های زاگرس دارای راستای 300-320 درجه می باشند و تغییرات راستای گسل ها با تغییر طول بیانگر این است که به جز طول های کوچکتر از 34/1 کیلومتر همه گسل ها تقریبا دارای یک راستا هستند و این مطلب بیانگر آن است که گسل های هم سو حاصل میدان تنشی تقریباً ثابتی می-باشند. الگوی مکانی جهت شکستگی های نیز یک خمش و چندین راستا با زاویه کم در امتداد شمال شرق-جنوب غرب را نشان می دهد. الگوی مکانی حداکثر دانسیته را در زاگرس جنوبی و حداکثر دانسیته طولی را به موازات کوهزاد زاگرس و زون بخیه آشکار کرد که تطابق هر دو الگو همانند آنچه در الگوی جهتی بود نشان داد که در شمال شرق زاگرس جنوبی و شمال غرب زاگرس شمالی بر محدوده های که دارای جهت اغلب گسل ها (320-300) است و در جنوب غربی زاگرس جنوبی بر زونی که دارای گسل هایی با جهت زاویه دار با کوهزاد بودند منطبق می-باشند. راستای 325 درجه راستایی است که در امتداد آن گسل ها دارای حداقل فاصله بین گسلی است و موازی با کوهزاد زاگرس است؛ راستای 335 درجه نیز راستای تقریبی حداکثر فاصله بین شکستگی های ناحیه زاگرس می-باشد.