بررسی تأثیر استفاده از تکنیک های درمانی آموزش متقاطع روی قدرت گرفتن و زبردستی کودکان همی پلژی اسپاستیک

چکیده: پیش زمینه و هدف: آموزش متقاطع بهبود عملکرد (قدرتی ، مهارت های اجرایی و تحملی) در اندام آموزش ندیده بعد از یک دوره تمرینات یکطرفه در عضو مشابه در طرف دیگر می باشد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات آموزش متقاطع بر قدرت گرفتن و زبردستی کودکان همی پلژی اسپاستیک بود. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با یک گروه و نمونه گیری در دسترس بود که بر روی 10 کودک همی پلژی اسپاستیک 6 تا 10 سال با میانگین سنی 4/8 سال انجام شد. کودکان در یک دوره 8 هفته ای و در هر هفته 3 جلسه در وضعیت چهار دست و پا، روی اندام فوقانی سمت مبتلا تحمل وزن کرده و به مدت 15 دقیقه به تقویت عضلات اندام سالم پرداختند. ارزیابی شامل 3 مرحله ارزیابی اولیه، ارزیابی پس از کاردرمانی رایج(8 هفته) و ارزیابی پس از مداخلات درمانی(8 هفته) بود. جهت سنجش قدرت گریپ، پینچ، زبردستی و میزان اسپاستی سیتی از ابزارهای ویگرومتر ، پینچ گیج ، پردوپگبورد و مقیاس اصلاح شده اشورث استفاده شد. یافته ها: کودکان پس از دریافت تمرینات آموزش متقاطع از نظر آماری(با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس تک متغییری تکرارشونده، بونفرونی،آزمون علامت دار ویلکاکسون، همبستگی پیرسون و رگرسیون) بهبود معناداری را در قدرت گریپ وپینچ دست سالم و مبتلا ، همچنین کاهش میزان اسپاستی سیتی درآرنج و مچ نشان دادند.(p<0/05) اما در زمینه زبردستی و کاهش میزان اسپاستی سیتی شانه تفاوت معناداری بین دوره مداخلات درمانی و کاردرمانی رایج یافت نشد.(p>0/05) نتیجه گیری: یافته ها نشان میدهد پدیده آموزش متقاطع در بهبود قدرت عضلانی و کاهش اسپاستی سیتی در مفاصل دیستال موثر می باشد اما در زمینه بهبود زبردستی و کاهش اسپاستی سیتی شانه تفاوت معناداری مشاهده نشد. کلید واژه ها:آموزش متقاطع، کودکان همی پلژی، قدرت، زبردستی، اسپاستی سیت