سیاست جنایی ایران در قبال آلودگی حرارتی و مقایسه آن با کنوانسیون های بین المللی

چکیده آلودگی حرارتی از انواع آلودگی های نوظهور می باشد که در سال های اخیر خطر آن برای مجامع جهانی احساس شده است. این آلودگی عبارت است از، هر نوع انتقال حرارت بالاتر از ظرفیت مجاز محیط زیست که سبب بر هم خوردن توازن در محیط زیست می شود و حیات و منافع انسان را به خطر می اندازد. برای مقابله با این آلودگی راهکارهایی از قبیل اقدامات مردمی، صنایع و دولت ها و همچنین ایجاد راهکارهای اجرایی قوی و تدوین و توصیه قوانین مدون می تواند کارساز باشد. عنصر قانونی این جرم از پراکندگی برخوردار است. در رهگذر قوانین و مقررات آلودگی هوا و آب و همچنین موادی که به طور عام آلودگی محیط زیست را جرم انگاری کرده اند می توان با عاملان این آلودگی برخورد کرد. این جرم به صورت فعل مثبت مادی قابل تحقق است و وسیله در تحقق آن نقشی ندارد. موضوع این جرم محیط زیست می باشد. برای برخورد با این جرم در راستای سیاست جنایی می توان از پاسخ های مدنی، اداری و کیفری بهره جست. تشریفات رسیدگی به این جرم همانند سایر آلودگی ها روند خاصی دارد. شاکی یا خواهان در این جرم سازمان حفاظت محیط زیست یا سازمان هایی که از نظر قانونی صالح می باشند، هستند. قبل از رسیدگی در ابتدا به عامل آلودگی اخطار داده می شود و در صورت عدم رعایت مفاد اخطار نسبت به رسیدگی به آن اقدام صورت می گیرد. در این تحقیق با بررسی این جرم در حقوق داخلی و مقایسه آن با کنوانسیون های بین المللی سعی شده است با برجسته کردن نقاط ضعف در زمینه های آموزشی،قضایی، اجرایی، ارائه پاسخ های کیفری و غیر کیفری و تناسب آن ها، بتوان با آگاه کردن افکار عمومی و متوجه کردن ذهن دولتمردان، این نقاط ضعف شناسایی و بر طرف گردد. امید است ملت ها و دولت ها برای حفظ محیط زیست و حفظ حیات خود و سایر موجودات با تمام تلاش به مقابله با این آلودگی بپردازند.