تعیین اندازه بهینه دولت در ایران : تجزیه و تحلیل سری های زمانی (1386-1346)

هدف این پایان نا مه تعیین اندازه بهینه دولت و ارتباط آن با رشد اقتصادی با استفاده از داده های سری زمانی در طی سال های ( 1386-1346) می باشد. ضمن مروری بر پیشینه ی موضوع، از اطلاعات آماری موجود که بانک مرکزی، مرکز آمار ایران، سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور آن را منتشر کرده، به صورت سری زمانی، از روش حداقل مربعات و با استفاده از مدل اقتصادی کاراس برای برآورد الگوهای اقتصادسنجی با استفاده از نرم افزارeviews مورد استفاده قرار گرفته است. در این پایان نامه از متغیرهای توضیحی مثل : تولید ناخالص داخلی، هزینه های مصرفی دولت، تعداد شاغلین کشور و سرمایه کل به عنوان عوامل موثر بر مخارج جاری دولت استفاده گردیده است. اثر متغیرهای یاد شده بر افزایش مخارج دولت مثبت و معنی دار است. نتایج حاصل از برآورد الگوهای مختلف نشان می دهد که طی دوره مورد بررسی، اثر اندازه دولت بر رشد اقتصادی منفی بوده است. اندازه بهینه دولت که 6/22 درصد بدست آمده، از اندازه واقعی دولت پائین تر بوده است. نتایج بیانگر این مطلب است که افزایش اندازه دولت رابطه منفی با رشد دولت دارد و با افزایش اندازه دولت رشد اقتصادی کاهش پیدا می کند و در این راستا می بایستی با ارائه راهکارهای مناسب و کمک به افزایش فعالیت ها و سرمایه گذاری بخش خصوصی در راستای بهینه کردن اندازه دولت اقدام کرد. نتیجه گیری شده است که دولت باید سیاست تعدیل هزینه ها را در سال های آتی در پیش گیرد و بدین منظور در زمینه ی افزایش فعالیت های بخش خصوصی و کاهش تصدی خود گام بردارد و به منظور افزایش درآمدهای خود اقدامات واستراتژی های مناسبی را در جهت جذب سرمایه گذاری خارجی و ایجاد شرایط و بستر مناسب جهت سرمایه گذاری بخش خصوصی را ارائه نماید.