بررسی تاثیر پرایمینگ و سطوح مختلف شوری بر برخی خصوصیات اکوفیزیولوژیک گلرنگ

نتایج نشان داد که با افزایش میزان شوری، وزن خشک اندام هوایی (ساقه و برگ) و ریشه، در مرحله غوزه-دهی و رسیدگی طبق، کاهش یافت و در مرحله رسیدگی طبق، کمترین میزان وزن خشک طبق در سطح شوری 24 دسی زیمنس بر متر حاصل شد، در حالیکه کاربرد تیمار پرایمینگ اثر معنی داری بر این پارامتر ها نداشت. در مرحله رسیدگی طبق، با افزایش میزان شوری، نسبت وزن خشک ریشه به اندام هوایی به میزان 33 درصد نسبت به شاهد کاهش نشان داد. کاهش سطح برگ نیز در هر سه مرحله رشد، و کاهش ارتفاع ساقه تنها در مرحله رسیدگی طبق، با افزایش شوری تا سطح 24 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. در مرحله غوزه دهی و رسیدگی طبق، افزایش شوری، عدد spad (شاخص میزان کلروفیل)، را کاهش داد. تعداد برگ در بوته نیز با افزایش شوری 29 درصد نسبت به شاهد کاهش نشان داد و عامل پرایمینگ نیز بر تعداد برگ در بوته اثر معنی داری داشت به طوری که پرایم شاهد و پرایم کلرید سدیم از نظر دارا بودن تعداد برگ در بوته از سایر پرایم ها بهتر بود. در بالاترین سطح شوری (24 دسی زیمنس بر متر) ، محتوای آب نسبی 11 درصد نسبت به شاهد افزایش نشان داد و عامل پرایمینگ، اثر معنی داری بر محتوای آب نسبی در مرحله رشد گیاهچه (4- 6 برگی) و رسیدگی طبق نشان داد. روند افزایشی محتوای پرولین با افزایش شوری مشاهده گردید. میزان کلروفیل a و b با افزایش شوری کاهش یافت، به طوری که کمترین میزان کلروفیل a و b در سطح شوری 24 دسی زیمنس بر متر حاصل شد. با افزایش شوری به سطوح بالاتر، میزان سدیم و منیزیم به ترتیب 56 و 60 درصد نسبت به شاهد افزایش یافت، در حالی که محتوای پتاسیم و نسبت پتاسیم به سدیم کاهش پیدا کرد، ولی بر میزان کلسیم تفاوت معنی داری نداشت. با افزایش شوری به سطوح بالاتر (16 و 24 دسی زیمنس بر متر)، سرعت رشد گیاه، نسبت سطح برگ و سرعت فتوسنتز خالص کاهش یافت، لیکن شوری بر سرعت رشد نسبی و سطح ویژه برگ بی تاثیر بود. به علاوه افزایش شوری، توزیع ماده خشک به سمت ساقه را افزایش داد، در حالی که باعث کاهش توزیع ماده خشک به سمت برگ و ریشه گردید.