عنوان: بررسی پیش بینی تاب آوری فرزندان بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده در دانش آموزان دوره دبیرستان شهر شیراز

بررسی پیش بینی تاب آوری فرزندان بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده چکیده تاب آوری یکی از مفاهیم اساسی روانشناسی مثبت گرا است. هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان پیش بینی تاب آوری فرزندان بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دبیرستان های نواحی مختلف شهر شیراز بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تعداد 404 دانش آموز دختر (208) و پسر (196) انتخاب شدند. پایایی مقیاس ها به روش آلفای کرونباخ تعیین شد و نتایج بیانگر پایایی مطلوب مقیاس ها بود. نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره نشان داد که جهت گیری گفت و شنود خانواده پیش بینی کننده مثبت و معنی دار تاب آوری است (001/0p<) و جهت گیری همنوایی پیش بینی کننده منفی و معنی دار تاب آوری است (001/0p<). همچنین یافته ها نشان داد که الگوهای ارتباطی (کثرت گرا و توافق کننده) که گفت و شنود بالایی دارند، پیش بینی کننده مثبت و معنی دار تاب آوری هستند. در حالی که الگوهای ارتباطی (محافظت کننده و بی قید و شرط) که گفت و شنود پایینی دارند پیش بینی کننده منفی و معنی دار تاب آوری هستند. بر اساس نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که ارتقاء گفت و شنود در خانواده پیش بینی کننده مثبت و معنی دار تاب آوری است، در حالی که تأکید بر همنوایی در خانواده تاب آوری فرزندان را کاهش می دهد. واژه های کلیدی: الگوهای ارتباطی خانواده، تاب آوری، گفت و شنود، همنوایی، کثرت گرا، توافق کننده، محافظت کننده، بی قید و شرط.