استفاده از بسط دهنده ها در گفتار فارسی زبانان در زبان اول و دوم: یک بررسی بین زبانی

تحقیقِ پیش رو به بررسی ساختار و کارکرد بسط دهنده ها در زبانِ اولِ فارسی و زبانِ دومِ انگلیسی می پردازد. این مطالعه مبتنی بر تجزیه و تحلیلِ دو پیکره یِ زبانی از گفتگوهایِ عادی به زبانِ فارسی و انگلیسی می باشد. بررسی ها به ما نشان می دهد که فارسی زبان ها، برخلاف انگلیسی زبان ها، بسط دهنده هایِ زبانی را هم در میان و هم در انتهای جمله به کار می برند. این گرایش در زبانِ دوم ِاین افراد هم یافت شد. علاوه بر این، این تحقیق به چند نمونه یِ منحصر به فرد از بسط دهنده ها رسید که از قرارِ معلوم در زبان انگلیسی وجود نداشت. این بسط دهنده ها به زبانِ دوم هم انتقال یافت. گذشته از این، تحقیقِ حاضر مشخص ساخت که بسط دهنده های فارسی برای جلب موافقتِ استفاده نمی شوند. این جلب موافقت در زبانِ دومِ انگلیسی هم یافت نشد. تحقیق حاضر همچنین مشخص ساخت که زبان آموزانِ فارسی زبان قادر به برقراریِ تساعی از طریق استفاده از بسط دهنده ها نیستند. پیکره یِ فارسیِ مورد مطالعه دو کارکرد ویژه ی بیانِ مخالفت و ابراز ناامیدی را نیز مشخص ساخت. اگرچه این دو کارکرد در زبانِ اولِ انگلیسی یافت نشد ولی در زبانِ دومِ انگلیسی یافت شد. بر این اساس، محقق پیشنهاد می کند که این لزوماً طبیعت و ساختارِ کلام نیست که به استفاده از بسط دهنده ها می انجامد بلکه ویژگی های زبانِ اول نیز می تواند نقشی مهم ایفا کند.