مطالعه اثرات سرم رینگر و هیالورونیک اسید درجلوگیری از چسبندگی های محوطه بطنی متعاقب جراحی در رت

چسبندگی ها به ارتباطات بین سطوح متقابل صفاقی و غیر صفاقی ارگانهای داخل شکمی و جدار شکم در جایی که نباید ارتباطی داشته باشند اطلاق می شود. این ارتباطات می توانند بصورت باند (با یا بدون عروق خونی) شفاف و ظریف یا متراکم و سفت باشند. ایجاد چسبندگی تقریباً یک پیامد اجتناب ناپذیر در اعمال جراحی شکمی است. هر چند همه بیماران مبتلا به چسبندگی داخل شکمی علائم بالینی ندارند ولی تظاهرات بالینی آن از قبیل انسداد روده، ناباروری و درد مزمن لگنی یکی از مشکلات عمده در جراحی عمومی و جراحی زنان به شمار می رود. از اینرو برآن شدیم تا در این تحقیق به مطالعه اثرات سرم رینگر و هیالورونیک اسید در جلوگیری از چسبندگی های محوطه بطنی متعاقب جراحی برداشت رحم و تخمدان در رت بپردازیم. در این مطالعه، تعداد 18 قطعه رت ماده انتخاب و به سه گروه 6 قطعه ای تقسیم شدند. در گروه های سه گانه بعد از بیهوش نمودن، محوطه بطنی باز گردید و جراحی برداشت رحم و تخمدان در کلیه موشها صورت گرفت. سپس در گروه اول محوطه بطنی با اسید هیالورونیک، گروه دوم با سرم رینگر و گروه سوم با نرمال سالین پر گردید. در گروه دوم تزریق ip سرم رینگر بصورت روزانه و تا روز پنجم ادامه یافت. در روز چهاردهم بعد از عمل، حیوانات بصورت انسانی معدوم و چسبندگی محوطه بطنی بین گروههای سه گانه بر اساس مدل ایوانس مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس نتایج حاصله، در گروه سرم رینگر هیچگونه چسبندگی مشاهده نشد و بر اساس مدل مورد مطالعه درجه چسبندگی صفر بود. در حالیکه در گروه هیالورونیک اسید چسبندگی سست و بدون عروق خونی (درجه 1) و در گروه نرمال سالین چسبندگی با عروق خونی (درجه 2) مشاهده شد. بنابراین نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تزریق چند باره سرم رینگر در مقایسه با اسید هیالورونیک می تواند در جلوگیری از چسبندگی در محوطه بطنی متعاقب جراحی موثر باشد.