بررسی اثربخشی امید درمانی در کاهش افسردگی و افزایش خودکارآمدی زنان جوان مطلقه زیر 35 سال شهر تهران

با توجه به افزایش روزافزون آمار طلاق در کشور، اگر چه تمام افراد خانواده از جدایی دچار آسیبهای روانی متعدد می شوند، اما یکی از آسیب پذیرترین اقشار زنان هستند. ابتلا به انواع ناراحتی های روانی از جمله افسردگی، اصطراب، ناتوانی در تصمیم گیری، از دست دادن امید به ادامه ی زندگی و.... لذا توجه به این گروه از زنان مطلقه و بهبود سلامت روان آنها از اهمیت فراوان برخوردار است. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی امیددرمانی بر کاهش افسردگی و افزایش خودکارآمدی زنان جوان مطلقه زیر 35 سال بوده است. به این منظور به شیوه ی دردسترس از زنان مطلقه جوان (زیر 35 سال) مراجعه کننده به فرهنگسرای خاوران،20 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جایزین شدند. به منظور اندازه گیری متغیر های مورد نظر از پرسشنامه های افسردگی بک، امید اسنایدر و خودکارآمدی شرر استفاده شد. پس از استفاده از spss برای توصیف داده ها، با استفاده از روش های آماری تحلیلی، فرض تحلیل کوواریانس (آنوا) نشان داد که برنامه امید درمانی پس از 8 جلسه منجر به افزایش امید (p<0/05)، کاهش افسردگی (p<0/05) و افزایش خودکارآمدی (p<0/05) در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. بنابراین این طور می توان تفسیر کرد که امید درمانی باعث افزایش امید و خودکارآمدی و کاهش افسردگی زنان جوان مطلقه زیر 35 سال شده است.