بررسی تاثیر برنامه تحریکات دهانی بکمن بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزادان نارس بستری در واحد مراقبتهای ویژه نوزادان

هدف هدف این مطالعه بررسی تاثیر برنامه تحریکات دهانی بکمن برزمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزادان نارس متولد شده با سن جنینی (32-26) هفته می باشد. روش بررسی شرکت کنندگان این پژوهش، 20 نوزاد نارس (32-26 هفته) از بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان ولیعصر تهران می باشندکه به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. نوزادان گروه آزمایشی برنامه تحریک دهانی شامل 15 دقیقه تحریک که 12 دقیقه از آن به تحریک اطراف و داخل دهان و 3 دقیقه پایانی آنها به مکیدن غیر تغذیه ای (مکیدن انگشت پژوهشگر ) اختصاص می یافت را دریافت می کردند که این برنامه تحریکی به مدت 10 روز متوالی انجام می شد ، نوزادان گروه کنترل،هیچ گونه تحریکی به غیر از خدمات روتین پرستاری دریافت نمی کردند. آزمودنیها از لحاظ سن جنینی و تقویمی در یک، چهار و هشت بار تغذیه دهانی در روز، فاصله زمانی بین دفعات مختلف تغذیه و مدت زمان بستری در بیمارستان مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. یافته ها نوزادان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، تغذیه دهانی مستقل را بطور معناداری زودتر،(4±13روز در مقابل 4± 26روز)(p<0.001) کسب کردند.مدت زمان بستری در بیمارستان در گروه آزمایش بطور معنی داری کوتاه تر از گروه کنترل بود.) 6±32 روز در مقابل 2±38 روز ،(p<0.001) ) نتیجه گیری نتایج این مطالعه از این فرضیه حمایت می کند که تحریکات دهانی پیش تغذیه ای زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل وزمان ترخیص از بیمارستان را در نوزادان نارس تسریع می بخشند.