تعیین احتیاجات ترئونین براساس پروتئین ایده آل در جوجه های گوشتی

در این مطالعه، احتیاجات ترئونین بر اساس پروتئین ایده آل در دو سویه تجاری راس 308 و کاب 500 در دوره رشد (15 تا 28 روزگی) در قالب 4 آزمایش دز-پاسخ مستقل مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول و دوم، تاثیر سطوح افزایشی لیزین بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده بر شاخص های عملکرد دو سویه راس 308 و کاب 500 مورد ارزیابی قرار گرفت. جیره پایه حاوی گندم، تریتیکاله و کنجاله گلوتن ذرت برای مقادیر کافی همه مواد مغذی به جز لیزین، براساس توصیه های quick chick (2006) تنظیم گردید. سطوح افزایشی مکمل لیزین به جیره پایه افزوده شد تا شش تیمار آزمایشی در دامنه 6/0 تا 2/1 درصد لیزین قابل هضم تامین نمایند. جوجه ها بصورت تصادفی در 48 قفس آزمایشی (4 تکرار و 12 پرونده در هر تکرار) در قالب طرح کاملاً تصادفی قرار گرفتند و هر قفس یکی از شش سطح اسید آمینه را از 15 تا 28 روزگی دریافت نمود. صفات عملکرد شامل افزایش وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی و مصرف لیزین قابل هضم به سطوح افزایشی لیزین قابل هضم بصورت غیرخطی پاسخ دادند و اثر متقابل بین سطح لیزین و سویه به جز در مورد مصرف خوراک برای سایر پاسخ های عملکردی معنی دار بود (05/0>p). میزان احتیاجات لیزین بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده با استفاده از مدل های خطوط شکسته خطی و خطوط شکسته درجه دو برآورد شدند. بر اساس مدل خطوط شکسته خطی میزان احتیاجات لیزین قابل هضم استاندارد شده در سویه راس 308 برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 95/0 و 08/1 درصد بدست آمد؛ در حالی که با استفاده از مدل خطوط شکسته درجه دو میزان احتیاجات برای افزایش وزن بدن 05/1 درصد برآورد شد. در جوجه های سویه کاب 500 میزان احتیاجات لیزین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی و با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی به ترتیب 89/0 و 98/0 درصد برآورد گردید، در حالی که با استفاده از مدل خطوط شکسته درجه دو میزان لیزین مورد نیاز برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 99/0 و 14/1 درصد بود. این تحقیق نشان می دهد که انتخاب ژنتیکی این دو سویه تجاری، نرخ رشد متفاوتی را به همراه داشته و میزان احتیاجات لیزین بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده در این دو سویه متفاوت است. در آزمایش سوم و چهارم، احتیاجات ترئونین دو سویه راس 308 و کاب 500 بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده مورد بررسی قرار گرفت. جیره پایه برای مقادیر کافی همه مواد مغذی به جز ترئونین براساس توصیه های quick chick (2006) تنظیم گردید. سطوح افزایشی مکمل ترئونین به جیره پایه افزوده شد تا شش تیمار آزمایشی در دامنه 46/0 تا 81/0 درصد ترئونین قابل هضم تامین گردد. جوجه ها بصورت تصادفی در 48 قفس آزمایشی (4 تکرار و در هر تکرار 12 پرنده) در قالب طرح کاملاً تصادفی قرار گرفتند و هر واحد آزمایشی یکی از شش سطح اسید آمینه را از 15 تا 28 روزگی دریافت نمود. صفات عملکردی شامل افزایش وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی و مصرف ترئونین قابل هضم به سطوح افزایشی ترئونین بصورت غیرخطی پاسخ دادند و اثر متقابل میان ترئونین و سویه به جز برای افزایش وزن برای سایر فراسنجه های عملکردی معنی دار بود (05/0>p). سویه تاثیر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی نداشت و هر دو سویه با راندمان یکسانی از خوراک مصرفی برای رشد استفاده نمودند. میزان احتیاجات ترئونین قابل هضم با استفاده از مدل های خطوط شکسته خطی و خطوط شکسته درجه دو برآورد شدند. در سویه راس 308 میزان احتیاجات ترئونین قابل هضم با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 69/0 و 76/0 درصد برآورد گردید. با برازش مدل خطوط شکسته درجه دو روی داده های افزایش وزن بدن میزان احتیاجات ترئونین 79/0 درصد جیره بر اساس قابلیت هضم استاندارد شده برآورد شد. در سویه کاب 500، با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی میزان احتیاجات ترئونین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 69/0 و 71/0 درصد برآورد شد. با برازش مدل خطوط شکسته درجه دو میزان احتیاجات مذکور به ترتیب 79/0 و 81/0 درصد جیره برآورد شد. با توجه به مدل و پاسخ رشد مورد استفاده برای برآورد احتیاجات، تفاوت چشمگیری در احتیاجات ترئونین دو سویه تجاری دیده نمی شود و در دوره رشد دو سویه احتیاجات تقریباً یکسانی دارند. با استفاده از مدل شبکه عصبی مصنوعی احتیاجات لیزین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی در سویه راس 308 به ترتیب 09/1 و 95/0 درصد بدست آمد. در سویه راس 308 مقدار برآورد شده احتیاجات ترئونین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 74/0 و 68/0 درصد حاصل شد. در سویه کاب 500، احتیاجات لیزین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی 07/1 و 11/1 درصد و نیازهای ترئونین برای این صفات به ترتیب 75/0 و 72/0 درصد برآورد شدند.