بررسی تاثیر کیفیت زندگی درمانی بر رضایت زناشویی همسران شهر اصفهان

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش کیفیت زندگی درمانی بر رضایت زناشویی زنان و مردان متأهل شهر اصفهان بود. این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش زنان و مردان مراجعه کننده به مرکز مشاوره الفبای زندگی در بهار و تابستان سال 1389 بودند.نمونه پژوهش شامل 40 زن و مرد متأهل بودند که از بین افراد در دسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. زنان و مردان متأهل گروه آزمایش، به مدت 8 جلسه در هشت هفته تحت آموزش به شیوه کیفیت زندگی درمانی قرار گرفتند و در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ بود. داده ها توسط نرم افزار spss و روش آماری تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج به دست آمده نشان داد که تفاوت معناداری بین نمرات رضایت زناشویی گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون وجود دارد. به این معنی که کیفیت زندگی درمانی بر رضایت زناشویی زنان و مردان متأهل موثر بوده است (01/0p<). همچنین نتایج نشان داد کیفیت زندگی درمانی نمرات آزمودنیهای گروه آزمایش و گواه را در پس آزمون در ابعاد تحریف آرمانی، رضایت زناشویی، روابط، حل تعارض، اوقات فراغت و جهت گیری مذهبی افزایش داده است (05/0p<). همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات گروه کنترل و آزمایش در مرحله پس آزمون در ابعاد مدیریت مالی، رابطه جنسی، شیوه فرزندپروری، خانواده و دوستان و نقشهای مساوات طلبی وجود ندارد. کلیدواژه ها: کیفیت زندگی درمانی، رضایت زناشویی.