ارزیابی قابلیت اطمینان در پست های خودکار

امروزه پیشرفت در حوزه تکنولوژی دیجیتال، رشد سریع ریز پردازنده ها و کاهش قیمت تمام شده تجهیزات دیجیتال، تحول عظیمی در سیستم های ثانویه (سیستم های حفاظت و کنترل) ایجاد نموده است که از آن جمله می توان به بحث تجمیع توابع و توسعه سیستم اتوماسیون در صنعت پست های فشار قوی اشاره نمود. اتوماسیون پست را می توان اجرای یکپارچه زیر سیستمهای حفاظت، کنترل و نظارت بر پایه تکنولوژی ریز پردازنده ها و مفاهیم انتقال اطلاعات دیجیتال دانست. هدف این پروژه، ارزیابی چگونگی تاثیر گذاری موارد فوق بر روی شاخص های قابلیت اطمینان می باشد. لذا بدین منظور پس از بررسی انواع آرایش های متداول در پست های اتوماسیون، روش جامعی بر مبنای درخت حوادث کاهش یافته، برای ارزیابی کمی قابلیت اطمینان پست های اتوماسیون ارائه شده است. سپس با استفاده از روش مذکور، قابلیت اطمینان برای پنج آرایش متداول معرفی شده، محاسبه شده است. از جمله ویژگی های روش مذکور می توان به جامعیت روش، انعطاف پذیری در قبال تغییر آرایش در هر یک از سطوح بی و ایستگاه بصورت مستقل و همچنین امکان تحلیل آسان و ارزیابی قابلیت اطمینان سیستم در حالت های عملکرد ناقص اشاره نمود. در ادامه، با استفاده از این قابلیت و انطباق آن با درخت حوادث اعمال در پست های فشارقوی و سناریو نویسی، روشی برای ارزیابی اثر تجمیع توابع بر روی شاخص های قابلیت اطمینان ارائه شده است. سپس با استفاده از روش مذکور اثر تجمیع بر روی قابلیت اطمینان سه فرایند کنترلی اصلی پست یعنی بستن بریکر، باز کردن بریکر و عملکرد سکسیونر محاسبه شده است. نتیجه نشان می دهد که تجمیع منطقی توابع کنترلی باعث افزایش قابلیت اطمینان سیستم می گردد. نتایج 1- شاخص های قابلیت اطمینان نظیر mttf و دسترس پذیری برای زیر سیستم های dcs نظیر cpus ، vdus ، حافظه ها و کارتهای الکترونیکی مطابق اطلاعات سازندگان اعداد بسیار بزرگی می باشد، علاوه بر این با توجه به ساختار ماژولار سیستم های dcs و قابلیت خطایابی اتوماتیک در سیستم امکان تشخیص و رفع سریع خطاها افزایش و mttr آنها کوچک می شود که هر دو پیامد فوق منجر به افزایش دسترس پذیری سیستم می گردد. همچنین با استفاده از آرایش مناسب در شبکه سیستم اتوماسیون و در نظر گرفتن تجهیزات مازاد و ملاحظات فنی و مالی می توان به آرایش هایی با قابلیت اطمینان بالاتر دست یافت. 2- تجمیع منطقی توابع کنترلی باعث افزایش قابلیت اطمینان سیستم می گردد. علاوه بر این چگونگی تجمیع توابع نیز بر روی احتمال موفقیت تاثیر گذار است لذا با تجمیع مناسب توابع و ایجاد امکان وضعیت خرابی قابل مدیریت می توان احتمال خرابی را کاهش داد.