نوع و میزان آسیب های دو ورزش ایروبیک و ایروبیک استپ

چکیده پیش زمینه و هدف: هر رشته ورزشی آسیب های خاص خود را به همراه دارد که تا حدودی برخواسته از ماهیت و شرایط آن رشته هستند. اقداماتی را می توان جهت کاهش آسیب ها انجام داد، اما اجتناب کامل از آنها تا حدودی غیر ممکن است. به گمان برخی افراد، ورزش های ایروبیک و ایروبیک استپ فاقد آسیب هستند. ولی بر خلاف این تصور، این ورزش-ها مستثنی نیستند و آنها نیز ممکن است منجر به آسیب های خاص خودشان شوند. در این تحقیق، ماهیت و میزان شیوع آسیب های جسمانی ورزشکاران ایرانی رشته های ایروبیک و ایروبیک استپ مورد مطالعه قرار گرفته است. روش شناسی: تحقیق یک پیمایش بود که با استقاده از مصاحبه ساختارمند با استفاده از پرسشنامه استاندارد آسیب-شناسی ورزش ایروبیک انجام گرفت. این پرسشنامه برای اندازه گیری ماهیت و میزان آسیب های ورزشکاران نخبه این ورزش تولید و بکار رفته است. جامعه آماری تحقیق عبارت بودند از تمامی ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ شرکت کننده در مسابقات لیگ های برتر، دسته یک، دسته دو، و دسته سه کشور در سال 1388. در نتیجه، حجم جامعه تحقیق در هر رشته حدود 200 نفر و روی هم رفته حدود 400 ورزشکار بود. نمونه گیری به صورت خوشه ای در دسترس انجام شد. از میان جامعه آماری، 122 نفر (82 نفر ایروبیک استپ و 40 نفر ایروبیک) انتخاب شدند. نتایج: آمار بدست آمده در مورد ماهیت و میزان شیوع آسیب در دو ورزش ایروبیک و ایروبیک استپ آن قدر مشابه بود که اساسا می توان این دو ورزش را یکی به حساب آورد. از بین ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ 66 درصد آنان در طول یک سال اخیر از یک تا سه آسیب جدی (نیازمند مراقبت پزشکی) رنج برده بودند. تعداد آسیب ورزش های ایروبیک و ایروبیک استپ تحقیق حاضر برابر 97/0 آسیب در هر 1000 ساعت تمرین بود. بیشترین میزان آسیب دیدگی به ترتیب در زانو (28%)، مچ پا (25%)، ساق پا (19%)، و کمر (15%) بود. این نواحی اکثرا از آسیب های مزمن (44%)، اسپرین (20%)، استرین (14%)، و اسپاسم عضلانی (10%) رنج می بردند. از بین حرکات متنوع این دو ورزش ، پرش ها و جابجایی ها (به ترتیب 36 و 21 درصد) بیشترین سهم را در ایجاد آسیب داشته اند. بحث و نتیجه گیری: در حال حاضر، میزان آسیب قهرمانان ایروبیک و ایروبیک استپ پایین و قابل قبول است، ولی احتمالا با افزایش سطح مسابقات و فشار تمرین بالا می رود. کمبودهای تمرینی مشهود فعلی عبارت بودند از: اضافه وزن، بیش تمرینی یا پرکاری اندام، تکنیک اشتباه، نامناسب بودن زمین، کفش و استپ، برنامه اشتباه تمرینی، ،گرم نکردن کافی، و عدم توجه به آمادگی جسمانی ورزشکار. در صورت فراهم نمودن تمهیدات جهت مقابله با این کمبودها می توان با آسودگی و ایمنی بیشتر نسبت به توسعه این ورزش های نوپا در کشور اقدام نمود. مطالعه مقدماتی حاضر یک آگاهی و شناخت کلی در مورد میزان شیوع و ماهیت آسیب ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ ایجاد نمود که نیاز به تداوم و تکمیل دارد. واژه های کلیدی: آسیب ورزشی، ورزش ایروبیک، و ورزش ایروبیک استپ.