بررسی ارتباط متقابل میان ثبات مالکیت نهادی و عملکرد شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

امروزه سهامداران نهادی به عنوان بزرگترین مالکان شرکت ها به شمار می روند. برخی از ویژگی های این سهامداران، شامل: در اختیار داشتن درصد قابل توجهی از مالکیت شرکت ها، توانایی در دستیابی و تجزیه و تحلیل اطلاعات، توانایی در پیش بینی روندهای آتی بازار، ارتباط با افراد ذی نفوذ و مواردی از این قبیل، آن ها را از سایر سهامداران متمایز نموده است. بر همین اساس، تصمیم ها، اهداف و به طور کلی رفتارهای این سهامداران و ارتباط آن با عملکرد شرکت ها مورد توجه بسیاری از پژوهشگران قرار گرفته است. این پژوهش نیز با هدف تعیین ارتباط متقابل بین ثبات مالکیت نهادی و عملکرد شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1376 تا 1387 انجام شده است. برای اندازه گیری عملکرد شرکت، متغیر q توبین مورد استفاده قرار گرفت. همچنین به منظور سنجش ثبات مالکیت نهادی از سه متغیر ماندگاری مالکیت نهادی، دوره زمانی غالب بودن نسبت مالکیت و دوره زمانی عدم کاهش نسبت مالکیت، بهره گرفته شد. آزمون فرضیه های این مطالعه با استفاده از سیستم معادلات همزمان در قالب داده های ترکیبی، به روش حداقل مربعات دو مرحله ای (2sls) و با استفاده از نرم افزار stata صورت گرفت. نتایج حاصل از آزمون فرضیه ها در سطح اطمینان 95 درصد نشان می دهد، معیارهای ماندگاری مالکیت نهادی و دوره عدم کاهش نسبت مالکیت تأثیر منفی و معنی داری بر عملکرد شرکت دارند، امّا عملکرد شرکت تأثیر معنی داری بر این دو معیار ندارد. از سوی دیگر، دوره زمانی غالب بودن نسبت مالکیت تأثیر معنی داری بر عملکرد شرکت ندارد و عملکرد شرکت نیز بر این متغیر بدون تأثیر است.