بررسی اثر آموزش مهارت حل مسأله بر افسردگی و خودکارآمدی دانشجویان

پژوهش حاضر اثر بخشی آموزش مهارت های حل مسئله افزایش خودکارآمدی و کاهش افسردگی در دانشجویان را مورد بررسی قرار می دهد. این پژوهش از جمله پژوهش های نیمه آزمایشی بوده و برای تعیین میزان اثر بخشی این روش (آموزش مهارت های حل مسئله) در درمان افسردگی و افزایش خودکارآمدی، از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. به این منظور، از بین دانشجویان دختر ساکن در خوابگاه 170 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و پرسش نامه ی افسردگی بک بر روی آن ها اجرا گردید. سپس 30 نفر از افرادی که نمره ی آن ها از پرسش نامه ی افسردگی بک بین 23-17 بود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند و اندازه گیری متغیر وابسته (میزان افسردگی و خودکارآمدی) از طریق پیش آزمون بر هر دو گروه اجرا گردید. اعضاء گروه آزمایش طی 5 جلسه ی 2 ساعته تحت کاربندی متغیر مستقل (آموزش مهارت های حل مسئله) قرار گرفتند، اما گروه کنترل تحت کاربندی خاصی قرار نگرفت. در این پژوهش از سه پرسش نامه ی افسردگی بک، برای سنجش میزان افسردگی آزمودنی ها و سنجش تأثیر آموزش ارائه شده، از پرسش نامه ی حل مسئله ی کسیدی و لانگ برای سنجش میزان مهارت های حل مسئله ی آزمودنی ها و از پرسش نامه ی خودکارآمدی عمومی شرر برای سنجش میزان خودکارآمدی آزمودنی ها به عنوان ابزار سنجش استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، ابتدا نمره تفاوت پیش آزمون و پس آزمون هر یک از آزمودنی های دو گروه محاسبه و سپس برای مقایسه ی میانگین های نمرات هر یک از متغیر های وابسته، از آزمون آماری t تفاضل استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت میان گروه آزمایش و کنترل معنادار بوده است، یعنی گروه آزمایش که تحت آموزش مهارت های حل مسئله بود نسبت به گروه کنترل، کاهش در افسردگی و افزایش در خودکارآمدی (p<0/001) را نشان دادند. بنابر این می توان نتیجه گرفت که آموزش حل مسئله در جهت کاهش افسردگی و افزایش خودکارآمدی سودمند است